„Lecz Jezus, znając tę myśl w ich sercach,

„Pomnij jednak na Stwórcę swego w dniach swej młodości, zanim jeszcze nadejdą dni niedoli i przyjdą lata, o których powiesz: «Nie mam w nich upodobania»”

W myśl tych słów działał też Jezus. Bo oto, gdy powodzenie, rozgłos, zaczynają przybierać na sile i Apostołowie niemal zachłystują się takim obrotem spraw, Jezus wypowiada po raz drugi mocno nie wygodne słowa :«Weźcie wy sobie dobrze do serca te słowa: Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi»” Jak wiemy do nich te słowa nie docierały. Po fakcie je sobie przypominali.

Wszyscy poważni ojcowie duchowi, w jedności z Mistrzem, zwykle nam to przypominają. Kiedy odczuwasz czas pocieszenia duchowego, oczywiście bądź wdzięczny, ale pamiętaj, że tuż za zakrętem, może być już widać Twoją, osobistą, życiową Golgotę, a także, kiedy cierpisz, pamiętaj, że po burzy jest słońce i cierpienie, choćby największe, kiedyś się kończy.

Po co mamy tak żonglować? Ponieważ trwamy wtedy w równowadze. Nie pochłania nas ani to co zbyt radosne, ani to co zbyt trudne. Kiedy jesteśmy duchowo zrównoważeni, jesteśmy po prostu bardziej obiektywni, mamy lepszy nasłuch Boga i drugiego człowieka.

Nie zaślepia nas nasza radość i nie ogłusza ból. Nie można nami wtedy tak łatwo manipulować. 

To praktyka Samego Jezusa i weźmy ją sobie głęboko do serca, bo dotyczyła nie tylko uczniów i Jego, dotyczy każdego.

s. Teresa M.

13.09.2020 XXIV Niedziela Zwykła

„Czyż więc i ty nie powinieneś był ulitować się nad swoim współsługą?…”

(Mt 18, 21-35)

Przebaczenie, które tak trudno przychodzi człowiekowi, dla Boga jest naturalnym odruchem serca. Miłość Ojca Niebieskiego nie stawia granic Miłosierdziu, ale zawsze jest gotowa otworzyć ramiona dla skruszonego grzesznika. Nasza ludzka miłość przeciwnie – wciąż liczy, rozlicza, stawia warunki, wymagania, a przez to unicestwia samą siebie.

Wszechmoc Boga najpiękniej wyraża się w przebaczeniu. Nikt z nas nie musi się obawiać, że tego przebaczenia nie otrzyma, bo Pan rozdaje je bardzo hojnie. A od nas oczekuje tylko, byśmy czynili podobnie, jak On!

s. Agnieszka B.

„Nawet tego nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy poczuł głód, on i jego ludzie”. 

Pozwól mi proszę, zadać Tobie w pokorze serca, tylko jedno pytanie.

Znasz  dobrze Pismo Święte?

Bo to stwierdzenie Jezusa :” nawet tego nie czytaliście” , obawiam się, że nas też dotyczy.

I nie chodzi o przeczytanie całego Pisma Świętego „od deski do deski”. Znam z imienia osoby, które mają to za sobą już kilkakrotnie. I nadal się nie wczytali, nadal nie wsłuchali sercem.Ten ” wyczyn”, nie ma nic wspólnego z umiejętnością czytania ze zrozumieniem. 

Po prostu dołóżmy starań. 

s. Teresa M.

„Nie przyjdzie to nigdy na Ciebie.” (Mt 16, 21-27)

Najprawdopodobniej Piotr chciał ochronić Jezusa, albo przynajmniej wyrazić swoją troskę o Niego. I pewnie było to szczere. Dlaczego zatem spotkał go tak surowy wyrzut?… Ponieważ Boży plan i Boży pomysł na życie jest zawsze najlepszy i najbezpieczniejszy. Piotr po długim przebywaniu u boku Jezusa powinien był już to wiedzieć. A może jego protest wcale nie był podyktowany szczerą troską o Mistrza, a tylko lękiem, że jako Jego uczeń będzie musiał podzielić Jego los… Ostatecznie podzielił go aż po krzyż, ale w tamtym momencie nie był jeszcze na to gotowy.

Cudowny i bardzo bezpieczny jest Boży plan wobec naszego życia, bo zakłada dość czasu na nasze dojrzewanie. To, czego dziś się lękamy i nie chcemy o tym nawet słuchać, za kilkadziesiąt lat być może będzie naszym pragnieniem… Tego nie wiemy. Wiemy jednak, że Jezus zna nasze lęki i rozumie je. Dlatego do niczego nas nie zmusza, ale zawsze proponuje. Jego „Jeśli chcesz…”wzrusza delikatnością i szacunkiem wobec wolności człowieka. A Jego przykład pociągał przez wieki wielu do ufnego stąpania Jego śladami. I tak jest do dziś w Twoim i moim życiu. Pan zawsze idzie pierwszy, dźwigając brzemię naszego grzechu i daje nam szansę, abyśmy w tym dziele zbawienia uczestniczyli. Nie warto jej zmarnować!

s. Agnieszka B.