Komentarz do Ewangelii św.  Marka 1, 29-39

,,On zbliżył się do niej i ująwszy ją za rękę podniósł”. Tymi słowami św. Marek opisuje dobroć i wrażliwość Jezusa wobec człowieka. Uzdrowił teściową Szymona, uzdrowił wielu. Przypomnę sobie chwile w moim życiu, kiedy doświadczałam uzdrawiającej mocy Jezusa, Jego dotyku, czułej bliskości. Podziękuję za Jego wyciągnięte dłonie w sakramencie pojednania, przebaczającą miłość, cierpliwe podnoszenie z upadków i bezsilności. Wejdę
w tłum chorych i poproszę Jezusa, by uzdrowił to, co teraz we mnie choruje. Zaproszę Go do mojej rodziny, wspólnoty, by opatrzył nasze rany. Opowiem Mu o troskach. Swoje serce skieruję wraz z Jezusem ku Ojcu. U początku dnia Jezus udaje się na miejsce pustynne, by być z Bogiem. Rozpoczynając dzień pomyślmy, że każdy z nas jest w miłujących dłoniach Ojca. Ku czemu lub komu kieruję moje serce, myśli i pragnienia? Czy w tym co robię, czego doświadczam, szukam Boga? Jak zaznacza św. Zygmunt: ,,Polegać z całą ufnością na wszechmocnym i pełnym miłosierdzia ramieniu Pańskim – oto cała, ale bardzo trudna mądrość chrześcijańska”.

s. Bernadetta

Ewangelia św. Marka 1, 1-8

                     W dzisiejszej Ewangelii na pierwszy plan wysuwają się dwa słowa: początek i pustynia Jezus zaprasza nas do nawrócenia, czyli wyjścia Mu naprzeciw z radosną wiarą, co wymaga odrzucenia pewnych schematów i mechanizmów, które tworzą naszą rzeczywistość, a nie mają nic wspólnego z naśladowaniem Chrystusa. Potrzebny jest radykalny zwrot. Potrzebny jest „początek”, -czyli punkt wyjścia. Przewodnikiem w tej drodze jest Jan Chrzciciel oraz skrucha – „wyznawali swoje grzechy”, i pokora – „idzie potężniejszy ode mnie”.

A przede wszystkim odejście od wszystkiego, co nas na co dzień trapi i absorbuje i wyjście na pustynię. Zmierzenie się z tym, co można usłyszeć tylko na modlitwie, w ciszy i umartwieniu.

MARYJO NIEPOKALANIE POCZĘTA pomóż nam przeżyć ten Adwent w blasku Słowa Bożego i wyproś nam łaskę pustyni, abyśmy mogli się spotkać sami  ze sobą i przygotować serce na przyjście Boga.

s. Joanna

Komentarz do Ewangelii św. Mateusza 25,14-30

          „Podobnie jest z Królestwem Niebieskim, jak z pewnym człowiekiem, który mając się udać w podróż, przywołał swoje sługi i przekazał im swój majątek”. To ostatni u Mateusza obraz Królestwa Bożego, a jeśli ostatni, to ważny, bo streszczający wszystkie wcześniejsze. Nie mamy wielkiego kłopotu z rozpoznaniem w owym wybierającym się w daleką podróż człowieku – naszego Pana, Jezusa Chrystusa. Trudniej jest z rozdanymi przez Niego talentami, które często zupełnie niefortunnie mylimy z pewnymi osobowymi predyspozycjami, podarowanymi nam przez Boga. Nie idzie tu jednak o poszczególne dary, ale o Niego Samego, a więc o Miłość. Jeśli więc talenty są Miłością Ojca wobec każdego z nas, dlaczego tak nierówno zostaliśmy obdarowani (przypowieść mówi o pięciu, dwóch i jednym talencie)?

Czyżby każdego kochał trochę inaczej, jednego mniej, a drugiego więcej? Mateusz zanotował: „(…) każdemu według jego zdolności”, czyli na miarę pragnienia (jeśli mamy na przykład dwóch bardzo spragnionych, jednemu wystarczy szklanka wody, by się napić, drugiemu trzeba wiele takich szklanek). A zatem, możemy być pewni, że każdy z nas jest kochany Miłością Absolutną i Bezwarunkową.

Jeśli więc Bóg tak nas umiłował, „to i my winniśmy się wzajemnie miłować” (1J 4,11). Co dalej? Pan odjechał, a raczej ukrył się w Drugim – często w tym najmniejszym, nieśmiało wyglądając owoców swej Miłości. Czasem wracają do Niego w drobnych gestach dobroci, czasem w wielkich, a czasem nie wracają wcale. I to Go boli. Jak każdego, którego Miłość została odrzucona. Cóż, ukochany, skreślając Miłość Kochającego, skazuje samego siebie na nieistnienie, bo jesteśmy tylko o tyle, o ile kochamy i pozwalamy się kochać.

s.A.Z.

31. Niedziela Zwykła Mt 23, 1-12
,,Ostatnie miejsce”

Dramat uczonych w Piśmie i faryzeuszy polegał na tym, iż chociaż znali doskonale Prawo i skrupulatnie je zachowywali ich serca były zamknięte na miłość Jezusa. Wymagali wiele od innych, a sami przymykali oczy na własne braki, grzeszność i zaniedbania. Spojrzę na moje codzienne zajęcia. Czy w tym co robię, jestem prawdziwa? Jaka jest intencja moich działań? Św. Zygmunt pisał: ,,Patrzmy tylko okiem wiary na codzienne życie nasze, a na każdym niemal kroku nadarzy się nam zręczność do praktykowania pokory.” Zaproszę Jezusa w te sytuacje z mojego życia, które kosztują mnie wiele wysiłku i uniżenia. Usiądę z Jezusem na ,,ostatnim miejscu” i poproszę:,, Jezu cichy, serca pokornego, uczyń serce moje według serca Twego”.

s. Bernadetta J.

XXIV Niedziela Zwykła A
Mt 18, 21-35

           „Panie, ile razy mam przebaczyć bratu, jeśli zawini przeciwko mnie? Czy aż siedem razy?” Jezus mu odrzekł: „Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy”.
(Mt 18, 21-22)
Przebaczenie nie jest często jednorazowym aktem. Pierwszy akt woli przebaczenia temu, kto mnie skrzywdził, jest początkiem wejścia na drogę przebaczania. Dlaczego ciągle powracają żale, gorycz, zwycięża niechęć, agresja wobec krzywdziciela? Często wydaje się, że jeśli raz dokonam aktu przebaczenia, to wystarczy. Jezus jednak mówi, nie raz, nie siedem razy, ale masz to zrobić siedemdziesiąt siedem razy, czyli za każdym razem, kiedy odzywa się w tobie żal, złość itd. Nie można obojętnie przejść, kiedy przeciwnik obrzuca nas wyżej wymienionymi kamieniami. Tarczą odpierającą te pociski jest przebaczenie, ciągle ponawiane i pogłębiane, gdy tylko pocisk złego zacznie koło nas świszczeć. Jeśli zlekceważymy go i nie odeprzemy ataku przebaczeniem, te kamienie utworzą mur w naszych sercach i staniemy się więźniami samych siebie, własnych żalów, złości.
Jezus nawet nie wspomina, by się z krzywdzicielem spotykać. Nie jest to potrzebne do ważności przebaczenia, a czasem nawet nie jest to wskazane, a nawet może okazać się szkodliwe. Do przebaczenia potrzebny jest poziom serca i woli, bo nie toczymy walki przeciw krwi i ciału, ale przeciw pierwiastkom zła na wyżynach niebieskich, a nasze zwycięstwo jest w Jezusie Chrystusie, Panu naszym. Amen.

s. Bogusława