Dzisiejsza Ewangelia zaprasza nas do podróży wraz z Jezusem, do przejścia drogi, podczas której
wydarzy się coś niezwykłego. Jezus wychodzi z Jerycha – miasta położonego w depresji, już ten fakt
przemawia do nas i opisuje sytuację bohatera dzisiejszej Ewangelii, ponadto dowiadujemy się, że on
nie posiada własnej tożsamości – nazwany jest synem Tymeusza. Patrzmy dalej na Bartymeusza –
siedzi przy drodze, na której dzieje się życie, jemu zaś ucieka ono między palcami. Dodatkowo
pozbawiony jest wzroku i środków do utrzymania. Zastanówmy się jak on może się czuć, co przeżywa.
Może i ja znajduje się nieraz w takim stanie? Może mam wrażenie że życie przechodzi obok mnie?
Jest jednak nadzieja – Jezus, który nie tylko nie nastaje na Bartymeusza, ale zauważa go i wzywa do
siebie. I tu wszystko się zmienia, Bartymeusz zostaje uzdrowiony przez Jezusa. Zmienia się cała jego
sytuacja, wszystko co było do tej pory brakiem zostaje wypełnione. Miłość Chrystusa rozlewa się w
jego wnętrzu, przenika jego ciało i umysł. Zaczyna żyć.
Prośmy dziś Jezusa, aby wszedł w moją rzeczywistość i ją przemienił, by wypełnił ją życiem w obfitości
i dotykał mojego serca.

s. Izabela P.

Rozważanie do Ewangelii z XXVI Niedzieli Zwykłej, 26.09.2021 r.

Mk 9, 28-48

„Lecz Jezus odrzekł: (…) Kto bowiem nie jest przeciwko nam, ten jest z nami”

Uczniowie Jezusa. Zapatrzeni w Mistrza, zafascynowani Jego Osobą, zasłuchani w Jego Słowo. A jednak tak często jeszcze bardziej zapatrzeni w siebie, w swoją pozycję, w swoje znaczenie, w swoją wyjątkowość wynikającą z faktu bycia uczniem Jezusa. Czyż także i teraz, w naszych czasach, nie jest podobnie? Czy nie zdarza się, że my – uczniowie Jezusa – patrzymy zazdrosnym okiem na inną wspólnotę w Kościele? Czy nie zdarza się nam rywalizować, porównywać, wykluczać – także w łonie Kościoła? Dlaczego zapominamy o tym, że kto jest Chrystusem, ten gra w jednej drużynie, bez względu na to, do jakiej wspólnoty należy. Gramy do jednej bramki, mimo że mamy przecież różne role do odegrania. Jakże wymowniejsze i pełniejsze byłoby nasze świadectwo, gdyby więcej było w nas jedności, a mniej zazdrości, rywalizacji, porównywania, konkurowania.

„Kto Wam poda kubek wody do picia dlatego, że należycie do Chrystusa, zaprawdę, powiadam Wam, nie utraci swojej nagrody”

A jednak – Jezus potwierdza, że my – uczniowie Jezusa – jesteśmy wyjątkowi. Tylko jesteśmy wyjątkowi ze względu na Chrystusa. Jakże często jako siostra zakonna doświadczam ogromnej miłości od ludzi tylko dlatego, że jestem siostrą – że należę do Chrystusa. Nie chodzi personalnie o mnie. Chodzi o Chrystusa. Także ze względu na Chrystusa doświadczam nieraz ludzkiej pogardy i odrzucenia – lecz znowu – nie personalnie, lecz dlatego, że należę do Chrystusa. Wtedy jestem szczęśliwa, że Pan uznał mnie za godną cierpienia dla Jego Imienia. Uczniowie Jezusa – nie zapominajmy, że ludzkie reakcje na nas są często ze względu na to, że należymy do Chrystusa.

„Jeśli twoje oko jest dla Ciebie powodem do grzechu, wyłup je, lepiej jest dla Ciebie jednookim wejść do Królestwa Bożego niż z dwojgiem oczu być wrzuconym do piekła”

Mocne. Radykalne. Konkretne. Z grzechem nie ma dyskusji. Uczniowie Jezusa słyszą na koniec bardzo mocne słowa Jezusa. Albo – albo. Jeśli szczerze chcesz być uczniem Jezusa i być blisko Niego w Królestwie Niebieskim, to należy podejmować mocne, radykalne, konkretne decyzje. Jeśli coś mnie oddala od mojego Pana – należy to usunąć. Z grzechem nie ma kompromisów. Zachowajmy ostrość i przejrzystość sumienia, uczniowie Jezusa.

s. Magda

Jesteśmy w VI rozdziale Ewangelii wg. świętego Jana, za nami spotkanie z Jezusem, który rozmnaża chleb i chodzi po wodzie. Gdy staje po drugiej stronie jeziora i rozmawia z przybyłym tłumem, na pytanie o to jaki jeszcze znak uczyni, by uwierzyli w Niego, wygłasza mowę Eucharystyczną. Opowiada o największym cudzie jakiego dokona: przez ręce kapłanów pozostanie z ludźmi do końca świata. Zebrani jednak nie rozumieją Jego słów, mówią: „trudna jest ta mowa” i odchodzą…

W obecnych czasach, my również często wypowiadamy te słowa. Trudno jest żyć według Ewangelii dziś. Mimo, że jesteśmy blisko Jezusa, słuchamy Jego słów i przyjmujemy Jego Ciało, pewnie nie raz wychodzimy z Eucharystii z poczuciem,  że nie damy rady, że świat, który jest wokół skutecznie zniechęca nas do tego, by za Nim kroczyć. Przyjrzyjmy się jednak odpowiedzi Piotra: „Panie, do kogo pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego” i w nich szukajmy sensu. Może warto dziś zastanowić się, czy ja mimo swej kruchości i słabości mogę powiedzieć, że Słowa Jezusa dają mi pokrzepienie? Wróćmy może na moment do początku Ewangelii Jana, spójrzmy na prolog, usłyszmy kolejny raz słowa: „Przed wszystkim było słowo, wszystko przez nie się stało, w nim było życie…” to Jezus – Słowo daje życie i nadaje mu sens, nie bójmy się Jego wymagań i uczmy się od Niego żyć Słowem, które pochodzi z ust Boga.

Mk 6,30 – 34

Czas odpoczynku – harmonia

Nasze życie jest tak ułożone, aby człowiek mógł poświęcać czas na wszystko: na modlitwę, na pracę i na odpoczynek. Dzisiejsza Ewangelia nam przypomina zwłaszcza o odpoczynku. „Pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i odpocznijcie nieco”.

Po trudach wypełnionej misji Apostołów, Jezus zaprasza ich na odpoczynek. Jeśli Jezus mówi o tym w Ewangelii, to znaczy, że jest to bardzo ważne. Często zatracamy się w nieustannej aktywności myśląc, że to jest najlepsza droga do osiągnięcia sukcesu. Na pewno dzięki naszej pracy, poświęceniu, sukcesy będą …i one są ważne. Ale nie możemy żyć tylko pracą, misją do wypełnienia, osiągnięciami… wyeksploatujemy się. Czy o to chodzi Jezusowi? Już św. Benedykt w świętej regule napisał: módl się i pracuj. Rozważając dzisiejszą Ewangelię, możemy dodać: módl się, pracuj i odpoczywaj. Warto tutaj głębiej zatrzymać się nad tymi słowami.

Bez modlitwy czy bez dążenia do tego, żeby we wszystkim Bóg był uwielbiony, życie, jak to Jan Paweł II mówił, jest nijakie. Jak się modlisz i masz pracę – nie daj się jej pochłonąć – znajdź czas na odpoczynek.

Modlitwa – czas dla Boga, czas dla duszy… pielęgnowanie niezwykłej relacji z Dobrym Ojcem.

Praca – czas na możliwość rozwoju, dzielenia się talentem, osiąganie pięknych owoców naszych wysiłków.

Odpoczynek – czas relaksu, oderwania się od codziennych spraw i zostawienie na boku wszystkiego co nas pochłania.

Jakże ważne jest, aby wśród tych trzech wymiarów w naszym życiu panowała harmonia. Być blisko Jezusa to sprawić, aby w Jego obecności wszystko było na swoim miejscu. Boży człowiek – to oaza pokoju. Można to osiągnąć dbając o swoje życie wewnętrzne – Bóg na pierwszym miejscu, a następnie o życie zewnętrzne: o pracę – wykonując ją rzetelnie i z dokładnością, i o odpoczynek – czas zatrzymania się i regeneracji. 

Dzisiaj Jezus zaprasza nas, abyśmy zweryfikowali naszą postawę, nasze działania: co jest dla nas ważne, co najważniejsze? Jaką mamy hierarchie wartości? Czy w naszym życiu jest harmonia?

Stanę przed Jezusem, zaproszę Go do mojego życia i poproszę o łaskę, abym umiejętnie gospodarowała swoim czasem i przy tym stawała się oazą pokoju, Bożym człowiekiem.

s. Magdalena B.