Życie we wspólnocie zakonnej oznacza wypełnianie woli Bożej, zgodnie z charyzmatycznym darem, który Założyciel otrzymał od Boga i przekazał swoim uczniom.
Wskazaniem dla Rodziny Maryi, pozostawionym przez św. Z. S. Felińskiego jest szerzenie chwały Bożej, pracowanie nad własnym udoskonaleniem i służenie bliźnim. Siostry jako podstawowe swoje zadanie widzą nieustanną pracę nad zapieraniem się siebie i coraz doskonalszym naśladowaniem Chrystusa.

„Obowiązek szerzenia chwały Bożej zbiega się z obowiązkiem pracowania nad własnym udoskonaleniem”. (Listy nr 34). Chcąc szerzyć Królestwo Boże na ziemi, należy nam otwierać naprzód serca nasze miłością i czcią dla naszego Stwórcy i Odkupiciela”. (Komentarz do Ducha Zgromadzenia)

W sposób szczególny, siostry miłują Matkę Najświętszą, a żyjąc radami ewangelicznymi starają się wiernie praktykować cnoty Najświętszej Rodziny. „Im, kto biedniejszy, im bardziej opuszczony tym bliższy sercu waszemu być powinien, bo taki i sercu Maryi jest najbliższym”.

Przynależność do Rodziny Maryi, zobowiązuje każdą siostrę do gorliwości o zbawienie dusz. Wyraża się to w znoszeniu przeciwności, trudów, w podejmowaniu umartwień i bardziej żarliwej modlitwy szczególnie za tych, którzy odeszli daleko od Boga, ale także w intencjach ludzi, szczególnie umiłowanych przez Boga i powołanych do Jego służby.
Siostry żyją we wspólnotach zakonnych, w których budują atmosferę miłości, jedności i wzajemnego szacunku.

Utrzymują się z własnej pracy, prowadząc różnego rodzaju dzieła miłosierdzia, które przyczyniają się do krzewienia miłości Chrystusa wśród opuszczonych dzieci, schorowanych starców i potrzebujących ubogich. Z wielką otwartością oddają się pracy charytatywnej. „Skoro, bowiem zwiecie się Rodziną Maryi, to o członkach tej Rodziny pierwsze staranie mieć powinniście”. (Listy nr 119) „Zwłaszcza ubogich powinniście szczególnie miłować”.