Serdecznie zapraszamy dziewczeta /15+/ na dni skupienia w Poznaniu

30.09.- 02.10.2016 r.

Czekamy na Ciebie!

Szczegóły w zakładce – rekolekcje.

s. Marta

18 WRZEŚNIA 2016
XXV Niedziela Zwykła, rok C

Komentarz do Ewangelii wg św. Łukasza 16, 1-13

Jakże mi łatwo czasem w uniesieniu duszy na modlitwie obiecywać Panu wielkie rzeczy! A jakże trudno mi potem w codzienności dochować wierności w małych sprawach. A właśnie świętość polega nie na wielkich deklaracjach, lecz na cichej, wytrwałej wierności każdego dnia w każdej chwili.

Dlatego proszę Cię, Panie, nigdy nie dopuść, abym miała źle rozporządzać darami, jakich mi udzielasz. Spraw, abym mądrze i roztropnie korzystała z darów i talentów, jakimi mnie obdarzyłeś. Pragnę, aby każdy mój oddech, każde uderzenie serca wyznawało Ciebie jako mojego Jedynego Pana i Zbawiciela. Chcę być Twoja, tylko twoja i niczyja więcej. Spraw, abym słuchała i kochała jedynie Ciebie i to w każdej, nawet najdrobniejszej sprawie…

s. Magdalena W.

Rozważanie do Łk 10, 25-37

Wydawać by się mogło, że my chrześcijanie doskonale rozumiemy czym jest miłość bliźniego, czym jest miłosierdzie. Zupełnie tak samo jak w przypadku uczonego w Prawie, który w teorii doskonale zna przykazanie miłości Boga i bliźniego. Jednakże tylko w teorii. Bowiem od znajomości przykazania do jego praktykowania jest bardzo daleka droga. Ewangelia dzisiejsza mówi, że uczony w Prawie zadaje Jezusowi pytanie: „Kto jest moim bliźnim?”, by się usprawiedliwić…, ale z czego? Z braku miłości i miłosierdzia w codziennym życiu. Z niewypełniania najważniejszego przykazania. To częsta bolączka nas wszystkich, którzy mienimy się uczniami Chrystusa, ludźmi wierzącymi. Niby znamy przykazanie, ale często w życiu go nie wypełniamy, brakuje nam prostej, pokornej miłości i miłosierdzia nawet wobec najbliższych. Ale Jezus stawia nam dziś w tej Ewangelii większe wymaganie. Dając przykład postawy Samarytanina, zdaje się mówić, że mamy kochać bezinteresownie każdego i dla każdego mieć miłosierdzie. A to jest trudniejsze, niż kochać i mieć miłosierdzie dla kogoś, kto jest nam bliski.
Obraz miłosiernego Samarytanina, to obraz samego Chrystusa, który pochyla się nad każdym człowiekiem i tym, który w Niego wierzy i tym, który nie ma wiary. Jezus ratuje każdego grzesznika z otchłani śmierci, z konsekwencji grzechu, opatruje z troską jego rany i nie pozostawia samego, bez pomocy. Nie przypadkiem nasz Pan Jezus Chrystus przywołuje ten przykład w rozmowie z uczonym w Prawie. Skoro Bóg z tak wielką troską kocha człowieka, to i człowiek wiary z taką troską winien kochać swoich bliźnich, wszystkich bez wyjątku!
Zaskakująca jest cierpliwość z jaką Jezus tłumaczy uczonemu w Prawie to, co on doskonale rozumie. Jako przedstawiciel elity religijnej Izraela doskonale zna przecież Prawo i jego wymagania.Zna, ale tylko literalnie. Nie pojął jeszcze prawa miłości sercem, a więc i on potrzebuje nawrócenia. Pocieszające jest to, że Jezus stara się dotrzeć do każdego i że nie rezygnuje, nawet wtedy, gdy człowiek jest zbyt pyszny, by uznać, że jeszcze niczego nie rozumie.
Ewangelię kończy wezwanie, które Jezus kieruje do każdego z nas: „Idź i ty czyń podobnie”. To znaczy idź i naśladuj Moją Miłość i Moje Miłosierdzie  każdego dnia. Po ludzku to niemożliwe, ale mocą Bożą wszystko staje się możliwe. Ten, kto każdego dnia wpatruje się w miłosierne oblicze Jezusa i trwa w Jego Słowie, uczy się miłości i miłosierdzia. Ten, kto prawdziwie doświadczył miłosierdzia Boga i pokornie je przyjął, chętnie sam wyświadcza miłosierdzie bliźnim.

s. Aleksandra Ł.

W Ravensbrück uczczono 71. rocznicę wyzwolenia obozu koncentracyjnego

17 kwietnia 2016 roku na terenie Miejsca Pamięci i Przestrogi Ravensbrück odbyły się uroczystości, z okazji 71 rocznicy wyzwolenia obozu. Wzięły w nich udział byłe więźniarki, przedstawiciele ambasady polskiej, lokalne władze i młodzież. Liczną grupę stanowiły Siostry Franciszkanki Rodziny Maryi na czele z Przełożoną Generalną M. Janiną Kierstan
i byłą Przełożoną Generalną M. Fabiolą Ruszczyk.
Uroczystości mają wyjątkowe znaczenie dla byłych więźniarek, mówi Alicja Kubecka. Była więźniarka tłumaczy, że jej obecność w Ravensbrück to zobowiązanie wobec jej zamordowanych przyjaciółek, które zostały później spalone a ich prochy wrzucone do pobliskiego jeziora. To jezioro, wyjaśnia Alicja Kubecka, jest niczym wielki grób i dlatego dziś uczestnicy uroczystości w symbolicznym geście pamięci rzucając na wodę kwiaty.
Przyjazd do dawnego obozu Ravensbrück wywołuje także bolesne wspomnienia. Krystyna Zając podkreśla, że najtrudniejsze do zniesienia były poranne apele. Już od 4 rano wyły syreny, a apele trwały nierzadko kilka godzin, podczas nich pilnujące więźniarek często je biły, upokarzały. Kobiety były głodzone, bite, zastraszane, do tego część z nich poddawana była eksperymentom pseudomedycznym. Taki koszmar przeżyła Wanda Rosiewicz. więźniarka wspomina, że w trakcie operacji jej rany zostały zainfekowane, nie chciały się goić, a największą torturą był przerażający ból.
Podczas uroczystości była więźniarka odczytała modlitwę obozową przetrzymywanych w KL Ravensbrück Polek. „Ojcze nasz, który jesteś w niebie i widzisz naszą dolę tułaczą, weź nas w opiekę i ukój łzy, co nam duszę broczą i daj szczęśliwy powrót do domy swojego”. Mówiła, że ta modlitwa była odmawiana potajemnie i była wyrazem nadziei, że Bóg ich w tym makabrycznym miejscu nie odpuści:
W latach 1939-1945 w obozie więziono 132 tysiące kobiet i dzieci, z których zginęło około 92 tysiące. Spośród 40 tysięcy Polek, obóz przeżyło 8 tysięcy. Wśród więźniarek było 44 Siostry ze Zgromadzenia Franciszkanek Rodziny Maryi.
Mszy świętej na terenie Miejsca Pamięci przewodniczył i homilię wygłosił J. Eksc. ks. abp Andrzej Dzięga, metropolita szczecińsko-kamieński. W koncelebrze brał udział m.in.
ks. Robert Ogrodnik z Warszawy – organizator uroczystości.
Podczas składania wieńców śpiewano hymn Polski oraz pieśń „Boże coś Polskę”.
W śpiewniku przygotowanym na ten dzień przez Polską Misję Katolicką w Berlinie zamieszczono słowa więźniarek:
„Nie ma takiej ziemi, co prawdę przykryje.
Nie ma takiego kłamstwa, co prawdę przeżyje.”

,,Konspiracja w trudnych warunkach obozowych,
tajne nauczanie, poezja, działalność artystyczna
w ukryciu, pomoc słabszym, solidarność – ubogacały
charakter i pozwalały zachować godność.

Wartości te pozwoliły nam więźniarkom na przetrwanie,
nakazując pamięć, hałd naszym zmarłym, umęczonym
i zamordowanym koleżankom oraz przekazanie
wiedzy młodemu pokoleniu że ,,o tym nie można zapomnieć”.
Czynimy to od wielu lat, również w bieżącym roku w 7I rocznicę
wyzwolenia KL Ravensbrück”.
Żyjące polskie więźniarki KL Ravensbrück

„…Początkowo, jak nie było komory gazowej, to rozstrzeliwali te dziewczyny.
I była taka piękna scena – szły dziewczyny 18 kwietnia w 42 roku, trzynaście harcerek lubelskich, szły przez plac w słoneczny ranek i śpiewały: „Jeszcze polska nie zginęła”.
Polska żyje teraz też, ale jak żyje? Wartości najwyższego rzędu są poniewierane
i ktoś ma ich bronić i to właśnie Wy – następne pokolenie Polaków.
Wiec jest walka o człowieczeństwo na tym świecie. Bo ginie ludzkość, degraduje ludzkość.
A jest stworzony człowiek na miarę gigantów ducha, zdolny do heroizmu, zdolny do prawdziwej miłości. Miłości Boga, Ojczyzny, Człowieka, Rodziny, Męża, Żony.
Co robią ludzie z tym zadaniem, żeby uświęcić siebie i świat …
Jesteśmy zagrożeni tym, ze człowiek zatraca swoją godność. A my tam właśnie w lagrze dbałyśmy o to jedno, żeby nie stracić godności i wolności wewnętrznej …
Jest problem walki o wolność, za wszelką cenę, za cenę, którą człowiek ma prawo dać,
bo to jest ważniejsze niż własne życie. Ale przede wszystkim ten człowiek musi rozpoznać wartości, przyjąć i bronić i do nich dążyć …

Wanda Półtawska, więźniarka Ravensbrück
Fragment wywiadu skierowanego do młodych Polaków w 2014 roku.