3 Niedziela Wielkego Postu

3 Niedziela Wielkego Postu
Czas pragnienia (J 4, 5-42)

Opuszczając Judeę, a udając się do Galilei, Jezus musiał przejść przez Samarię. Swoi Go nie przyjęli, udał się więc do pogan. W ziemi Samarii, która dzieliła te dwa światy, pozostał na prośbę mieszkańców przez dwa dni. Analogia z tym, co się wydarzy pod krzyżem jest bardzo wyraźna. Jako Syn człowieczy, Jezus musiał wiele cierpieć i być odrzuconym przez uczonych w Piśmie i faryzeuszów. Miał być zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstać. Gdzie są zatem dwa dni dzielące lub łączące dawne i nowe życie?
Około godziny szóstej Jezus zasiada przy studni Jakuba. Słońce świeci w całej pełni, można powiedzieć, że jest czas najwyższy. Jest spragniony, opuszczony przez uczniów dla zaspokojenia ziemskiego głodu. Do owej studni zmierza również ktoś spragniony – kobieta niosąca pusty dzban. Miała pięciu mężów i znów jest z kolejnym mężczyzną. Pusty dzban jest obrazem jej samej. Nic nie potrafi wypełnić tej pustki, która jest w niej. Wielokrotnie już napełniała dzban, ale on zawsze na powrót stawał się tylko wyschniętą gliną. Po raz kolejny więc, w największej gorączce niesie siebie do źródła. Jezus mówi do niej: daj Mi pić. Za niedługo, również w tej porze, zawoła z wysokości krzyża: Pragnę. Do niej właśnie, u źródeł, z których czerpie, Jezus mówi o swoim pragnieniu. Tak rodzi się więź. Tylko spragniony zrozumie spragnionego. Jezus dopuszcza na nas różne posuchy, wykorzystuje naszą pustkę, aby przyprowadzić nas do źródła. Mówiąc o swoim pragnieniu wprowadza nas w nową relację z Bogiem. Bóg jest Bogiem, któremu zależy na mnie, kimkolwiek bym był, z jak wielkiej odległości bym powracał. Bóg mnie zna i akceptuje prawdę o mnie, sam uzdalnia mnie do tego, bym w prawdzie spojrzał na siebie. Bóg jest Bogiem bliskim i bardzo konkretnym. Sam wybiera czas i miejsce spotkania. Zna przyczyny naszych niepowodzeń. Wyjaśnia nam i powierza swoje tajemnice. Burzy mur, który stał na granicy Bosko-ludzkiej. W ciągu dwóch dni rodzi się komunia Bosko-ludzkich pragnień przez to, że formacji zostają poddane te drugie. Proces ten zakłada dwa etapy: stanięcie w prawdzie przed sobą w spotkaniu z Bogiem oraz pełne uwielbienia odsłonięcie przed ludźmi prawdy o tym spotkaniu. Dwa dni po śmierci Jezusa będą już wyraźnie odczuwalnym pragnieniem obecności Boga. Bez tej obecności człowiek boi się prawdy o sobie. Można powiedzieć, że przez te dwa dni Jezus oczyszcza naszą pustkę, aby bez przeszkód przyjęła dnia trzeciego pełnię radości zmartwychwstania.
Innym wątkiem tajemnicy dwóch dni jest powszechność Bożego wezwania. Było około godziny szóstej i mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. (…) zasłona przybytku rozdarła się przez środek. Jezus rozrywa zasłonę przybytku, bowiem odsłania zamysł Boży przed kobietą z nie-ludu. Żydzi bowiem nie utrzymują kontaktów z Samarytanami. Tym samym Jezus wypełnia nową treścią słowa: byliście nie-ludem, teraz zaś [po dokonaniu ofiary] jesteście ludem Bożym. Przez swoją śmierć bowiem zburzył rozdzielający je [tj. naród wybrany i inne] mur – wrogość. Jezus zapowiada otwarcie nowego źródła, źródła wody żywej, które ma charakter powszechny. Do źródła tego zaproszenie są wszyscy. Jego centrum stanowią głębokości Boga samego: Po Jego śmierci jeden żołnierzy włócznią przebił Mu bok, a natychmiast wypłynęła krew i woda.

S.  Joanna

Możesz również polubić…