Słowo z Pustelni – 24.02.2020 r.
Święty Jakub w pierwszym czytaniu, pisze dziś o łagodności, która właściwa jest prawdziwej mądrości.
Nie ważne, że świat i ludzie łagodność pozbawili sensu, a więc, raczej kojarzą ją z naiwnością, wyprutą nie tylko z mądrości, ale i często z roztropności.
Łagodny człowiek w dzisiejszym świecie to człowiek słaby, nie przebojowy,nie elokwentny, lub całkiem ciamajda życiowa! Ktoś z kim nie wiąże się nadziei.
Tymczasem, łagodność, która najbardziej chyba cechuje Osobę Boga i Jego relacje do nas jako grzeszników, po prostu nas ocala! Wnosi pokój i wprowadza harmonię, aby to co wybujałe, uciszyło się i nie pogrążało w bezpłodnych rozterkach ani nas, ani tych, którzy z nami żyją.
Co znaczy być łagodnym?
Nie chodzi teraz o katechizmową, czy teologiczną wykładnię.To pytanie raczej oto, w czym ja i Ty możemy okazywać się jeszcze bardziej łagodni? Bywa, że brakuje nam łagodności do samych siebie, bywa, że w stosunku do osób z którymi żyjemy na co dzień.Choć to bardzo ze sobą powiązane. Bywa, że nasz sposób bycia, myślenia i działania doprasza się o ZŁAGODNIENIE.
Gwałtowność,- nie ta która zdobywa Królestwo, lecz ta, która jakby nami rządzi i zwykle jej żałujemy, pochodzi z braku przemiany naszego serca i nie rzadko bywa mało subtelnym przejawem po prostu zadufania w sobie i pychy.Zdradza jakąś niespójność i duchowy bałagan.Na przykład : przemawia tonem niezwykle słodkim i subtelnym, ale jak idzie i zamknie drzwi, to jak poirytowany oficer na wojnie.
Albo stara się wszędzie wszystkim przyznać rację, uchodzi za osobę niekonfliktową, ale zabije Cię wzrokiem, lub zagłuszy Cię swoim śmiechem.
Przypadek opętanego chłopca z Ewangelii przez ducha głuchego i niemego, jest szczególny, właśnie przez gwałtowność w przejawach i oporność na egzorcyzmy Apostołów.I gdy nam wydaje się, że to co głuche i nieme w zasadzie jest nieszkodliwe,to w przypadku z demonami,okazuje się dokładnie odwrotnie! Im demon bardziej zakamuflowany,tym gorszy!
Człowiek w swej naturze ma wiele możliwości ekspresji, jesteśmy różni i nie zawsze nasze gwałtowne i nie nawrócone serce obnaży się w gwałtownej reakcji.Trudno jednak nie zauważyć, że bardzo często ludzie, którzy tłumią w sobie gniew, brak przebaczenia, urazę, którzy cokolwiek,ale po prostu tłumią,maskują, w życiu okazują się zwyczajnie skrajni. I jak to było z chłopcem, tak bywa i z nimi: raz rzucają się w ogień,to znów w wodę. Ale zawsze budząc skrajne odczucia także w tych, którzy są na nich jakby skazani, na ich skrajne stany emocjonalne, czy nawet skrajne decyzje,których są ofiarami.
To nie jest oczywiście wyznacznikiem o ich rzekomym byciu opętanymi, ale na pewno wyznacznikiem ich duchowej kondycji, że coś domaga się konfrontacji z Jezusem.
Gwałtowne skrajności nie pochodzą od Ducha Bożego.Nie umie on też być łagodnym! Może łagodność małpować tylko przez krótki czas, jednak prędzej czy później, zacznie się rzucać i miotać.
I to powinno nam pomóc w codziennym, duchowym rozeznawaniu. Znacie takie powiedzenie: ” co nagle, to po diable!” A także: ” Boże młyny, mielą powoli!”
I na ogół tak bywa.
Jest także napisane, że Jezus ” surowo rozkazał ” demonowi, aby wyszedł z chłopca i więcej razy nie powracał. Surowo! To daje jeszcze jedno proste i jasne światło, że całą naszą gwałtowność mamy przekuwać na bardzo zdecydowany opór wobec Złego! Z nim akurat nie mamy dyskutować, ani przejawiać wobec niego łagodności.Czy możemy sami stawić jemu opór? No nie. Nawet nie wskazane, bo polegniemy na pierwszej prostej.My mamy być silni nawet nie naszą modlitwą i nie naszym postem, ale groźni i niebezpieczni Świętym Imieniem Jezus!
A co ze słowami Jezusa: ” ten rodzaj można wyrzucić tylko modlitwą i postem”?
Przyznajmy, że obie formy: modlitwa i post ,są niezwykle ŁAGODNYMI formami walki nas jako ludzi w działaniu, a jednak, okazują się w zjednoczeniu z Jezusem niezwykle skutecznymi, żeby nie powiedzieć najskuteczniejszymi.
I modlitwa i post odzierają nas duchowo i cieleśnie ze złudzeń, że własnymi siłami cokolwiek możemy. I oto chodzi! Żebyśmy do walki z największym naszym wrogiem stawali osłabieni, a jednak wzmocnieni! I modlitwa i post oswajają nas z mocą Boga i pomagają wyrabiać nawyk polegania wyłącznie na Nim, a nie na sobie.Tak, jak Jezus, który zawsze polegał na Mocy Swego Ojca.
Jezu Najłagodniejszy, zmiłuj się nad nami!Amen.
s. Teresa M.
