Bóg poświęcający się dla człowieka i człowiek poświęcający się dla Boga – oto jest tajemnica Kościoła, tajemnica miłości zarazem. Pisma – 4 s. 286.

Kościół zatem to ognisko. W którym spotykają się wszystkie promienie miłości płynące z nieba ku ziemi i z ziemi ku niebu. To widzialne świadectwo rozmiłowania Stwórcy i stworzenia. Pisma – 4 s. 286.

Jeśli po spełnieniu wszystkich obowiązkowych zajęć pozostanie chwila swobodnego czasu, to czyż można lepiej ją zużytecznić jak u stóp ołtarza na rozmowie ze Zbawicielem utajonym w Przenajświętszym Sakramencie lub z Matką Bożą. Pisma – 1 t. II s. 94.

Współcierpieć i współofiarować się z Kościołem za zbawienie świata, wierzyć niezachwianie w Jego naukę i głosić ją odważnie, ufać całą siłą duszy, iż w Kościele jedynie, jak w arce Noego ocalenie znaleźć można, umiłować gorąco Kościół jako duchową matkę – oto jak mamy naśladować współcierpienie i wierność Maryi. Pisma – 3 s. 322-323.

Pociecha czy utrapienia, światło czy ciemności, powodzenie czy zawód – wszystko to są środki jedynie wiodące do celu, którym jest zjednoczenie z Bogiem. Listy – 5 z 11 VII 1874.

Moc boża nie odmienia się nigdy, bo Chrystus jeden wczoraj i dziś, tenże na wieki. miejmy tylko wiarę Apostołów, a i przez nie omieszka Pan dokonać podobnych cudów, mimo całą naszą nieudolność. Listy 9 z I 1862.

Pan Bóg tylko wie, które środki są dla nas najpożyteczniejsze, Jemu więc trzeba pozostawić ich wybór, przyjmując równie chętnie z ojcowskiej jego ręki koronę cierniową jak i różaną. Listy – 5 z 11 VIII 1874.

Opatrzność Boska nie opuści tych, co Jej się opiece oddając, gotowi są na wszelkie ofiary ilekroć te potrzebne są dla świętej sprawy. Listy – 4 z 12 II 1858.

Co chwila trzeba przypominać sobie – dla uspokojenia się i nabrania otuchy – te słowa Zbawiciela: „małowierny, czemuś zwątpił” i znowu: „nie lękajcie się, Jam zwyciężył świat”. Listy – 11 z 29 IX 1870.

Pokój wewnętrzny jest najdroższym na ziemi skarbem i jedynym upominkiem jaki Zbawiciel uczniom swym przyrzeka na ziemi. Listy – 11 z 26 Xii 1879.

Chociażby nasz stan był tak zrozpaczony, jak był stan łotra konającego na krzyżu, to naśladujmy jego ufność i pokorę, a doznamy równego jemu miłosierdzia. Pisma – 3 s. 383.

Sam (Chrystus) oświadcza, iż prędzej matka zapomni niemowlęcia swego nią On opuści duszę, która w Nim położyła całą ufność. Listy – 5 z 31 I 1875.

Obyż nam Bóg pozwolił przebyć szczęśliwie czekające tu nas jeszcze próby, a za progiem wieczności odnaleźć tych wszystkich, za którymi serce nigdy nie przestaje tęsknić. Listy – 10 z 28 VI 1855.

Naśladować Jezusa, by się przemienić w Jezusa – oto alfa i omegadoskonałości chrześcijańskiej i jedyny cel pracy wewnętrznej. Pisma – 1 t. II s. 114-115.

Czyńmy w każdym wypadku to, co sądzimy, że i Chrystus uczyniłby na naszym miejscu, a możemy być pewni, że nigdy nie odejdziemy daleko od naszego Wzoru. Pisma – 1 t. I s. 53.

Doskonałości nie zdobywa się jednorazową ofiarą, lecz tylko wytrwałą i ustawiczną pracą. Pisma – 1 t. I s. 46.

Naszym hasłem będzie odtąd: budować a nie burzyć, pracować a nie buntować się, i bylebyśmy tylko każdą rzecz poczynali z Bogiem i w Bogu, Bóg także będzie z nami. Listy – 9 ze I 1862.

Nie pragnijcie, by to lub owo koniecznie się udało, ani też martwcie się zbytecznie jakim bądź niepowodzeniem. Pamiętajcie, że Opatrzność rządzi, a nas używa tylko za narzędzie. Listy –1 nr 3.

Doskonałość chrześcijańską porównują zwykle do gmachu, którego fundamentem jest pokora, a szczytem doskonała miłość, rozmaite cnoty kamieniami, z których gmach się buduje. Pisma – 4 s. 63

Uświęcać wszystkie sprawy ofiarując je Panu, głos Boży w głosie najmniejszego obowiązku słyszeć, wolę Bożą w każdym dopuszczeniu uznawać i jako taką całym sercem ją miłować – oto bezpieczna droga do zbawienia, którą w każdym stanie postępować należy. Listy – 4 z 23 I 1859.

Im całkowicie człowiek wyzuje się z własnej miłości, z własnego sądu i własnej woli, im jaśniej pozna, im goręcej umiłuje, im wierniej spełni wolę Bożą, tym doskonalej odpowie swemu powołaniu. Pisma – 1 t. I s. 18.

Nie cuda zewnętrzne, co zdumiewają tłumy, lecz ukryte i Bogu jednemu wiadome cuda zaparcia się, miłości i pokory stanowią konieczny warunek apostolskiego powodzenia. Pisma – 1 t. I s. 5.

Nędza nasza to tron miłosierdzia Bożego. Człowiek jest narzędziem Wszechmocnego. Im nieudolniejsze narzędzie, tym jawniej uwidacznia się Wszechmocność Mistrza. Listy – 17 z 7 II 1876.

Sprawy Boże mają to do siebie, że rozwijają się w cichości i niepostrzeżenie, częstokroć na przekór wszelkim ludzkim oczekiwaniom. Listy – 5 z 13 II 1877.

Nic tak kwestii nie zaciemnia i miłości braterskiej nie psuje, jak owe zarozumiałe uparcie i obstawaniu przy swoim zdaniu. Pisma – 1 t. II s. 131.

Miłość żyje ofiarą. Nie kocha, kto nie poświęca się dla umiłowanego, niebieski Oblubieniec chce od was ofiary zupełnej, ofiary ustawicznej, ofiary bez granic… Chce byście w niczym nie szły za własnym upodobaniem nawet w wyborze krzyża, chociażby ten, który obierzecie był stokroć cięższy od tego, jaki On sam na ramiona włożyć wam pragnie. Listy – 1 nr 32.

Wartość ofiary ceni się nie według tego, co się poświęca Bogu, lecz co się sobie zostawia. Potwierdza to przykład ubogiej, ewangelicznej niewiasty, wrzucającej do skarbonki drobny pieniążek. Pisma – 1 t. II s. 57.

Miłość działa jakby siła odśrodkowa, poświęcając siebie dla umiłowanej istoty, samolubna zaś pożądliwość nosi raczej charakter siły dośrodkowej, co wszystko usiłuje ku sobie pociągnąć i na własną obrócić korzyść. Pisma – 4 s. 158.