s. Teresa Antonietta Frącek, RM
Warszawa, 17 październik 2021.

Abp Z. Sz. Feliński, tercjarz św. Franciszka, wierny syn Kościoła

W październiku, miesiącu poświęconym czci Najświętszej Maryi Panny
Różańcowej, w specjalny sposób kierujemy swoje prośby do Boga poprzez
modlitwę różańcową, ufając, że tak jak pod Lepanto (1571), dzięki tej modlitwie
Bóg dał zwycięstwo chrześcijaństwu, tak i dziś dzięki modlitwie różańcowej
możemy wyjednać zwycięstwo w naszych osobistych i rodzinnych trudnościach,
uprosić jedność w Narodzie, obronić granice państwa. Toteż wołamy: „Jak
paciorki Różańca przesuwają się chwile, nasze smutki radości i blaski. A Ty
Bogu je zanieś, połączone w różaniec Święta Panno Maryjo, Pełna Łaski”.
Błogosławiony Prymas Tysiąclecia wielokrotnie powtarzał słowa kard.
Hlonda: Zwycięstwo, jakie przyjdzie, to będzie zwycięstwo Maryi.
Czcicielem Matki Najświętszej, który umiłował modlitwę różańcową i szedł
przez życie z wiarą i ufnością, z różańcem w ręku, był abp Z. Sz. Feliński,
którego 12 rocznicę kanonizacji obchodziliśmy 11 października b.r., wspominając
słowa homilii Benedykta XVI: „Zygmunt Szczęsny Feliński … był wielkim
świadkiem wiary i duszpasterskiej miłości w czasach bardzo trudnych dla
Narodu i Kościoła w Polsce. … W każdej sytuacji zachował niewzruszoną
ufność w Bożą Opatrzność. … Dziś jego ufne i pełne miłości oddanie Bogu i
ludziom staje się świetlanym wzorem dla całego Kościoła”.
Ten syn polskiej ziemi, wierny naśladowca św. Franciszka, który umiłował
Ojczyznę, przez całe życie odznaczał się miłością Kościoła i synowskim
przywiązaniem do Stolicy Piotrowej. Kościół dla niego był po prostu – Matką.
Uczucia wierności wobec Głowy Kościoła manifestował w słowach i pismach.
Jego gorącą miłość Kościoła potwierdzają słowa: „Tak, Panie, Kościół, to
największy skarb mój, to cel życia mojego, to jedyne kochanie moje na ziemi,
boś Ty jest duszą jego, a On Mistycznym Ciałem Twoim” (1889). Dobru
Kościoła podporządkował własne życie i całą swoją działalność kapłańską i
pasterską. „Co do mnie – wyznaję wobec Boga i ludzi – pisał w liście
pasterskim, iż pomyślność Kościoła … jest najważniejszym dla mnie na tej
ziemi zadaniem, nie tylko dlatego, że z powołania i urzędu o stan Kościoła
dbać powinienem, lecz że w Kościele Chrystusowym najżywotniejsze kwestie
jak promienie w ognisku się jednoczą, życie i siłę zeń czerpiąc” (13.10.1862).
W najtrudniejszych chwilach Kościoła nie upadał na duchu, przywołując
słowa Chrystusa: Ufajcie; Nie lękajcie się; Ja jestem z wami aż do skończenia
świata. I mocno wierzył w zwycięstwo Krzyża Chrystusowego
Z jarosławskiej samotni kierował też do przyjaciół wezwanie do jedności i
solidarności oraz do wiernego trwania przy Namiestniku Chrystusowym:

„Teraz więcej, niż kiedy, potrzeba nam tego poczucia solidarności i
duchowego zjednoczenia … Co to za szczęście, że poza tym rozhukanym
morzem, gdzie każda pojedyncza łódka tak łatwo o fale rozbić się może,
widnieje dla nas wierzących port bezpieczny, i że pielgrzymkę do niego
odbywamy nie na wątłym czółenku, ale na wspaniałej łodzi, u steru której
stoi Pański Namiestnik, a w jej głębi sam Pan odpoczywa!” (1870).
O bezwarunkowym poddaniu się Pasterza-Wygnańca decyzjom Ojca
Świętego świadczy wypowiedź o nim: Arcybiskup Feliński pokłada
nieograniczoną ufność w Ojcu Świętym, gdyż wie, że Stolica Apostolska ma
asystencję Ducha Świętego w zarządzie Kościoła … i przyjmuje z
bezwarunkowym zaufaniem wszelkie decyzje Ojca Świętego”  (1883).
Głos Papieża był dla niego wyrazem woli Bożej, o czym wyraźnie
zaświadczył: „głos Ojca Świętego zawsze uważałem i aż do śmierci uważać nie
przestanę za nieomylną wskazówkę woli Bożej we wszystkich sprawach
tyczących się Kościoła” (list do kard. M. Ledóchowskiego, 26 XII 1884).
W jednym z jego listów znajdujemy słowa: „Prawdziwie przyszedł na cały
Kościół tempus flendi, bo wszystko, co najlepsze i najzacniejsze, cierpi ucisk i
prześladowanie, ale w tym samym zbytku cierpienia pociecha się mieści,
przypominając Pańskie ostrzeżenie: ‘na świecie ucisk mieć będziecie, ale ufajcie
– Jam zwyciężył świat’.
Czasem wyrzucam sobie – pisał – jako obojętność na losy Kościoła, ów
spokój, jakiego doznaję patrząc na tyloliczne klęski, jakie się na Kościół i na
Głowę Jego w tych czasach zwaliły, ale z drugiej strony – czy godzi się
poddawać trwodze, a nawet zbyt ludzkiemu smutkowi, pomnąc na tak
wyraźne i uroczyste obietnice Pańskie, że ‘bramy piekielne nie przemogą
przeciw Piotrowej Opoce’.
Czyż nie zgromiłby nas tenże Zbawiciel za małoduszność i słabość wiary,
który zgromił Apostołów, zdjętych bojaźnią na widok miotających łodzią
bałwanów? Mimo całą osobistą nędzę, z łaski Bożej, pełen jestem otuchy pod
względem interesów Kościoła… Może Bóg da, że i sami jeszcze chwili
tryumfu prawdy dożyjemy, a jeśli nawet nie sądzono mi cielesnymi oczyma
tryumf ten oglądać, to wzrokiem wiary dziś już podwyższenie chorągwi
Krzyża oglądam” (l. do bpa Popiela, 29 XI 1870, n.17).
Nie straciły na aktualności wezwania tego Apostoła pokoju, zgody narodowej
i ewangelicznego braterstwa, nawołujące do wzajemnej miłości i do miłości
Kościoła. O miłość przede wszystkim starać się winniśmy: o miłość Boga i
bliźniego, … o miłość Kościoła, gdzie Boga i bliźniego jedną objąć możemy
miłością”. Jeżeli zaś zapytacie, dlaczego tak często potrzebę Miłości Kościoła
wam powtarzam, odpowiem z Janem św., bo takie jest to Pańskie
przykazanie”. (Konferencje duchowne, konf.30, t.2, s.216-217).
Odpowiedzią naszą na słowa Pasterza-Wygnańca niech będzie nasza miłość i
wierność wobec Kościoła oraz modlitwa o zwycięstwo Krzyża Chrystusowego.

Matka Fabiola Ruszczyk (1934 – 2021)

była Przełożona Generalna Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi,

Przewodnicząca Komisji Formacyjnej

w Konsulcie Przełożonych Wyższych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych w Polsce.

M. Julia Ruszczyk – imię zakonne – Fabiola urodziła się 27.08.1934 roku z São Luiz Gonzaga RS – Brazylia (w rodzinie pochodzenia polskiego). Do Zgromadzenia wstąpiła 4 stycznia 1947 roku w Kurytybie. Pierwszą profesję zakonna złożyła 8 stycznia 1951 roku, a profesję wieczystą 8 stycznia 1957 roku.

Ukończyła studia pedagogiczne i pełniła posługę jako profesorka, a następnie dyrektorka szkoły w Campo Largo. W Zgromadzeniu na Ziemi Brazylijskiej pełniła obowiązki mistrzyni nowicjatu, junioratu, sekretarki prowincjalnej, dwukrotnie była przełożona prowincjalną.

W latach 1996-2014 posługiwała na Ziemi Polskiej.

W latach 1996-2002 była wikarią generalną. 8 czerwca 2002 roku została wybrana na Przełożona Generalną Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi. Już w następnym roku została członkinią Konsulty Wyższych Przełożonych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych w Polsce i była odpowiedzialna za Komisję Formacyjną.
W Centrum Formacji Misyjnej dzieliła się znajomością języka portugalskiego.

Matka Fabiola posługę przełożonej generalnej pełniła przez dwie kadencje. Był to wyjątkowo bogaty czas w historii Zgromadzenia: beatyfikacja Założyciela Zgromadzenia – Kraków 18 sierpnia 2002 r. dokonana przez św. Jana Pawła II i uroczystości dziękczynne za ten dar, nadzwyczajne uzdrowienie Siostry za wstawiennictwem Ojca Założyciela i proces kanonizacyjny uwieńczony kanonizacją Założyciela – 11 października 2009 r. w Bazylice św. Piotra w Watykanie przez Ojca Świętego Benedykta XVI, uroczystości po kanonizacji.

100-lecie pracy Sióstr w Brazylii, 150-lecie posługi Zgromadzenia.

Matka Fabiola była rozkochana w adoracji Najświętszego Sakramentu, zabiegała, żeby w każdy czwartek była adoracja w kaplicach naszych domów.

Była wielką czcicielką Matki Bożej Częstochowskiej – z Jej inicjatywy powstało Sanktuarium Matki Bożej Jasnogórskiej w Bom Jardim – każdego roku woziła z Polski materiały do wystroju tego Sanktuarium, również postarała się o kamień węgielny z Jasnej Góry, żeby tam umieścić.

Czerpała duchowość od Założyciela św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego – pokora i prostota, umiłowanie ubóstwa, franciszkańska radość, gorliwość o zbawienie dusz – to cechy, którymi wyróżniała się na każdym etapie życia zakonnego. Nie zrażała się przeciwnościami, ale one jeszcze bardziej Ją umacniały. Zawsze była blisko każdego człowieka, a wielkim szacunkiem otaczała najbardziej potrzebujących, nie przeszła obojętnie obok dzieci czy ludzi starszych, zawsze darzyła uśmiechem i dobrym słowem.

Dbała o miejsca związane z pobytem św. Ojca Założyciela – dotarła do Petersburga, Jarosława nad Wołgą, Dźwiniaczki na Ukrainie i tam starała się razem z miejscowym księdzem grecko-katolickim o wybudowanie kapliczki ku czci Świętego Felińskiego oraz o wyremontowanie kaplicy, gdzie spoczywały Jego doczesne szczątki przez 25 lat (później zostały przewiezione do Warszawy).

Matka Fabiola dbała o rozwój duchowy Sióstr Rodziny Maryi. Organizowała dodatkowe spotkania przed rekolekcjami, żeby przypominać duchowość Założyciela.

Czytała i żyła na co dzień Pismem Świętym, nie rozstawała się z Różańcem.

Modlitwą otaczała sprawy Kościoła, Zgromadzenia i świata, a szczególnie te kraje, gdzie posługują siostry naszego Zgromadzenia.

W 2014 roku powróciła z Polski do Brazylii i tam pełniła posługę Delegatki Generalnej na Prowincje Brazylijskie do dnia odejścia do Domu Ojca. Pełnienie Woli Bożej – to był Jej chleb powszedni, w każdej sytuacji szukała odniesienia do Boga. Odeszła nagle – 11 marca 2021 roku, w miesiącu i roku poświęconym św. Józefowi, którego nazywała „Sympatycznym Świętym”.

Wdzięczna była za łaskę powołania, sama nadziwić się nie mogła jak Pan ją zaprosił do życia zakonnego już w 12 roku życia.

W styczniu br. obchodziła Jubileusz 70-lecia ślubów zakonnych. Dziękowała Bogu za otrzymane łaski, a sama dodawała, że to zawsze była „łaska po łasce”.

Wyrażamy wdzięczność i uwielbienie Jedynemu Bogu za życie i dar powołania, jako Oblubienicy Chrystusa w Zgromadzeniu Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi. Dziękujemy za wszystkie lata pięknej i owocnej posługi, za prowadzenie Rodziny Maryi w wiernym wypełnianiu misji na chwałę Bożą, w budowaniu Królestwa Bożego. Dziękujemy za przykład życia zakonnego.

          Dzisiaj powiedziałaby nam słowami Założyciela:

 „Nie możemy tu na zawsze pozostać, nie możemy też wszyscy razem świat opuścić, musimy opłakać jedni drugich, nim połączymy się znowu tam, gdzie już nie będzie ani obawy, ani smutku, ani żadnego strapienia.”  (św. Zygmunt Szczęsny Feliński)

A my dodamy za Psalmistą:

„… dobroć i łaska pójdą w ślad za mną,

Przez wszystkie dni mego życia

I zamieszkam w domu Pańskim

Po najdłuższe czasy”.

Wieczny odpoczynek racz Jej dać Panie, a światłość wiekuista niechaj Jej świeci.

Uroczystości pogrzebowe odbędą się w Kurytybie w piątek – 12 marca.

W tym dniu o godz. 13.30 w kaplicy Matki Bożej na Jasnej Górze Mszę św. w intencji śp. M. Fabioli odprawi ks. abp Wacław Depo, metropolita częstochowski.

Msza św. będzie transmitowana przez TV TRWAM.

 

s.  Alina Rojek RM

sekretarka generalna

Święty abp. Zygmunt Szczęsny Feliński – prowadzi nas drogami
Adwentowych przeżyć ku świętom Bożego Narodzenia

Św. Jan Chrzciciel woła znad brzegów Jordanu:
Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla naszego Boga.
A św. arcybiskup Zygmunt Szczęsny Feliński zachęca nas:
Prostujmy drogi swojego życia, swymi czynami dawajmy świadectwo o Chrystusie.
Tegoroczne Adwentowe przygotowania naszych serc, domów, wspólnot do
przeżywania uroczystości Bożego Narodzenia przysłaniają ograniczenia związane z
pandemią, niepokoją głosy i czyny godzące w wiarę narodu, w Kościół i Ojczyznę.
Przycichły dźwięki adwentowych pieśni: Niebiosa rosę spuście nam z góry,
Sprawiedliwego wylejcie chmury. Ale czy mamy się lękać, trwożyć, rezygnować z
przygotowań? Wprost przeciwnie. Sama Liturgia Adwentowa zachęca do odwagi:
Nabierzcie ducha i podnieście głowy, zbliża się bowiem wasze Odkupienie. –
Wznieście osłabłe ręce, nabierzcie odwagi i wołajcie: Oto nasz Bóg przyjdzie, aby
nas zbawić. Czuwajmy więc, ufnie patrząc w przyszłość, ale też bądźmy ostrożni i
mężni, by moce ciemności nas nie ogarnęły.
Na Drodze Adwentowej towarzyszy nam Maryja, którą Archanioł Gabriel
pozdrawia: Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś
między niewiastami. Prorok Izajasz, przekazuje nam krzepiące słowa samego Boga:
Nie lękaj się mój ludu. A św. Jan Chrzciciel, woła znad brzegów Jordanu:
Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla naszego Boga. … Nawróćcie się, bo
bliskie jest królestwo niebieskie. Toteż z wiarą i odwagą, zgodnie z polską tradycją
rodzinną i wspólnotową, wołajmy: Przyjdź Panie i nawiedź nas w pokoju, abyśmy
się radowali przed Tobą czystym sercem.
Święty Paweł umacnia naszą wiarę słowami: Pan niech pomnoży liczbę waszą i
niech spotęguje waszą wzajemną miłość dla wszystkich, jaką i my mamy dla was,
aby serca wasze utwierdzone zostały jako nienaganne w świętości wobec Boga,
Ojca naszego, na przyjście Pana naszego Jezusa (1Tes 3, 12-13). Natomiast
Apostoł Filip kieruje ku nam wezwanie: Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz
powtarzam: radujcie się! Niech będzie znana wszystkim ludziom wasza wyrozumiała
łagodność: Pan jest blisko! (4, 4-5).
Antyfony i teksty liturgiczne Adwentu zawierają konkretne rady, aby godnie
przygotować się i przeżyć w radości, pokoju i miłości Święta Bożego Narodzenia:
Oczyśćmy nasze serca na przyjście najwyższego Króla: stawajmy się godni wyjść
mu na spotkanie, bo nie będzie zwlekał i wkrótce nadejdzie…. Teraz nadeszła dla
nas godzina powstania ze snu…. Noc się posunęła, a przybliżył się dzień. Odrzućmy
więc uczynki ciemności, a przyobleczmy się w zbroję światła.

Na cudowny i pełen głębokich przeżyć Wieczór Wigilijny, na uroczyste
obchodzenie Bożego Narodzenia, na rocznicę założenia Zgromadzenia Sióstr
Franciszkanek Rodziny Maryi, która przypada 27 grudnia, w dzień św. Jana
Ewangelisty, składamy – sobie samym, naszym Rodzinom, wszystkim Drogim nam
Osobom, Czcicielom św. abp. Felińskiego – najlepsze życzenia, dzielimy się
opłatkiem i kierujemy ku Niebu modlitwę: by Bóg opromieniał nasze życie obfitymi
Łaskami i Błogosławieństwem, pomnażając naszą miłość, radość, pokój i nadzieję.
Do naszych życzeń dołączamy słowa świętego Pasterza-Wygnańca, który
siostrom Rodziny Maryi, swoim krewnym i przyjaciołom przesyłał wraz z
błogosławieństwem słowa pociechy i umocnienia: – „Niech błogosławieństwo i
łaska Ducha Świętego spocznie na was i na Zgromadzeniu waszym teraz i na wieki”
(1862). – „Niechże błogosławieństwo Boże wspiera was i umacnia na tej drodze,
stromej wprawdzie i usłanej cierniami, ale chwałą i szczęściem promieniującej u
celu” (1877). – „Obyż Bóg łaskawy raczył napełnić serca wasze owym weselem
niebieskim, co jest już na ziemi przedsmakiem wiekuistej radości i oby
błogosławieństwo Jego towarzyszyło wam na każdym kroku” (1877).
Założyciel, umacniając w Zgromadzeniu ducha rodzinnego pragnął na wzór
Chrystusa, „aby wszyscy byli jedno”, aby siostry przez oddanie się Bogu i służenie
bliźnim „budowały Królestwo Boże” w swoich sercach i w otoczeniu, stąd jego
słowa: „Abyście wy w Bogu, a Bóg w was ustawicznie przebywał, łącząc was w
jedno Przenajświętszym Duchem Swoim” (Listy asc., n. 37).
Do miłości i jedności wzywały pierwsze przełożone Zgromadzenia Rodziny Maryi.
Matka Florentyna Dymman, wczuwając się w ducha Założyciela, zachęcała siostry:
„Żyjcie … wszystkie w pokoju i w jedności ducha, a przez wzajemne poszanowanie jedne
drugich, uczcijcie w sobie Pana, którego stałyście się świątynią” (Drektorium, III, 13).
Matka Zofia Kończa kierowała do sióstr słowa: „Jednego tylko pragnę, by Duch Boży i
myśl, zamiary, idea naszego Założyciela rozwijały się wśród nas i trwały stale między
nami bez przymieszek światowych i ludzkich fantazji” (21.04.1919). Głębia powyższych
wypowiedzi skłania do refleksji. Mogą korzystać z nich nie tylko nowe pokolenia sióstr
Rodziny Maryi, ale także osoby świeckie i duchowne, nasze Rodziny i całe społeczeństwo.
Wszystkim nam jest potrzebny Duch Boży, duch miłości, pokoju i jedności, duch
wzajemnego zrozumienia i poszanowania.
Na drogach kończącego się Roku oraz na ścieżkach Nowego Roku – 2021
niech towarzyszy nam błogosławieństwo św. abp. Z. Sz. Felińskiego: Prostujmy
drogi swojego życia, swymi czynami dawajmy świadectwo o Chrystusie. Wszystko z
weselem przyjmujmy i za wszystko wdzięcznie dziękujmy, a łaska i błogosławieństwo
Boże spocznie na nas.
Jednocześnie Założyciel przypomina: „Dziś, więcej niż kiedyś, pamiętać wam
o tym potrzeba, że Królestwo Boże w was jest; żadne zewnętrzne okoliczności nie
zdołają go ani wam dać, ani odjąć” (Myśli, 145). „Starajmy się tylko ukochać wolę
Bożą, a wszystko stanie się znośne, albowiem <utrapienia> tego czasu nie są
godne onej przyszłej chwały, która się w nas ma objawić” (Listy, 1852).

s. Teresa Antonietta Frącek

W roku 2019 Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi otrzymało dofinansowanie ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu „Ochrona dziedzictwa kulturowego zagranicą” na pierwszy etap prac remontowych kościoła w Dźwiniaczce na Ukrainie wg zawartej umowy nr 03067/19/FPK/DDZ z dnia 05.06.2019 roku.