„Po miłości Boga i bliźniego siostry najwyżej cenić będą pokorę i prostotę” (Duch, 15)
„Niemniej też ulubioną cnotą Rodziny Maryi będzie ubóstwo, które zależy przede wszystkim na szczerym oderwaniu serca od dóbr doczesnych i wygód materialnych” (Duch, 35)
Duchowość Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi jest cennym dziedzictwem, które święty Zygmunt Szczęsny Feliński, pełen Bożego Ducha, przekazał swoim duchowym córkom. Wraz z pierwszymi przełożonymi zaszczepiał w siostrach owo bogactwo, by wiernie zachowywane przynosiło błogosławione owoce.
Bardzo mocno podkreślał szczerą miłość do Boga, siostrzaną jedność we wspólnotach, cierpliwą i ofiarną służbę bliźnim. Pragnął, by Zgromadzenie cechowały:
- duch rodzinny, który ma stanowić fundament życia wspólnotowego i polegać na wzajemnym zaufaniu między wszystkimi członkami Zgromadzenia. Chciał, aby siostry wprowadzały go w środowiska, w których posługują, w taki sposób, by objąć nim wszystkie osoby, z którymi wchodzą w kontakt. Oto jedno ze stwierdzeń Ojca Założyciela: „(…) zaliczać też mają i wszystkie osoby pod ich opieką zostające, boć i one do Rodziny Maryi należą, a nawet stanowią bezpośredni przedmiot pracy i poświęcenia, jakich Pan Jezus od sióstr wymaga (Duch, art. 191).
- pokora i prostota, jako te cnoty, które wykluczają postawę udawania i zarozumiałości, a zakorzeniają życie w prawdzie, szczerości i wolności dzieci Bożych. „Po miłości Boga i bliźniego siostry najwyżej cenić będą pokorę i prostotę” (Duch, 15). Ojciec Założyciel, właśnie, w hołdzie cnotom pokory i prostoty nie pozwolił nigdy siostrom na umartwienia zewnętrzne, kładąc nacisk na ascezę wewnętrzną widział w niej skuteczny środek do osiągnięcia świętości.
- duch ubóstwa, który wyjaśniał słowami: „Niemniej też ulubioną cnotą Rodziny Maryi będzie ubóstwo, które zależy przede wszystkim na szczerym oderwaniu serca od dóbr doczesnych i wygód materialnych” (Duch, 35). Od samego początku było ono wyraźne i widoczne w życiu i działalności sióstr.
- duch pracowitości, ściśle wiążący się z ubóstwem i polegający na pełnej dyspozycyjności wypełnienia każdego rodzaju pracy, poświęcając siły i czas dla chwały Bożej i dla dobra bliźniego, nie szukając zysku, troszcząc się jedynie o środki materialne, konieczne na utrzymanie własne, Zgromadzenia i prowadzonych dzieł.
W Rodzinie Maryi, praca jest środkiem trwałym do ćwiczenia się w pokorze. Każda siostra, nawet jeżeli piastuje wysoki urząd, ma być zawsze gotowa, na wykonanie każdego rodzaju pracy, choćby tej najbardziej zwyczajnej i prostej, „ponieważ przy pracy tylko uczciwe i godne poszanowania ubóstwo istnieć może” (Duch, 36). - duch apostolstwa podejmowany zawsze na chwałę Bożą, w wiernym zaangażowaniu w dążeniu do własnego uświęcenia i w ofiarowaniu pełnej dyspozycyjności w służbie braciom potrzebującym. Polegać ma ono przede wszystkim na pracy nad uświęceniem własnym, w trosce o jak najściślejsze zjednoczenie z Chrystusem, by to sam Jezus mógł ustanowić najpierw w każdej duszy Swoje Królestwo miłości i świętości:„Najprzód dając Oblubieńcowi pole otwarte do mieszkania z upodobaniem w ich sercu, do patrzenia na trud ich pracy w skupieniu z czystą intencją” (Komentarz, s. 62-63).
Później dopiero mówić można o dawaniu świadectwa swoim życiem i w ten sposób pociągania innych do Chrystusa..
Zgromadzenie Rodziny Maryi, zaczerpnęło także z duchowości franciszkańskiej część walorów, które uczą przeżywania po bratersku kontaktów z wszystkimi ludźmi, współpracy z nimi, radosnej więzi ze światem, a także wyrzeczenia i naśladowania szczodrobliwego i wiernego Mistrza, biednego, posłusznego i ukrzyżowanego (Konstytucje, art. 11).
Duchowość franciszkańska jest przede wszystkim duchowością naśladowania życia Jezusa Chrystusa. „Polega na zachowaniu świętej Ewangelii Pana naszego Jezusa Chrystusa przez życie w posłuszeństwie, bez własności i w czystości”. Franciszek sięgał do Ewangelii, w której szukał światła dla życia własnego i życia tych, których dał mu Pan. Pragnął znaleźć w niej odpowiedź na własny niepokój i na wiele ludzkich pytań.
Postawienie Ewangelii za najwyższą normę życia jest rysem bardzo charakterystycznym dla duchowości Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi. Analogicznie do tekstu Reguły franciszkańskiej, pierwszy punkt Konstytucji Zgromadzenia, wyraża bardzo jasno, że:
„Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi jest wspólnotą zakonną poświęcona Bogu, w której Siostry kształtują swoje życie i działalność według Ewangelii Pana naszego Jezusa Chrystusa.”
„Duch pokory i prostoty cechować winien ubogie i pracowite życie sióstr, tak, aby każdy dom Rodziny Maryi, opromieniony atmosferą rodzinną i franciszkańską radością, był jednocześnie wiernym odbiciem cnót Świętej Rodziny Nazaretańskiej”.
Spośród wielu cnót, Franciszek bardzo cenił ubóstwo, ponieważ – jak mówił do braci – „Chrystus dla nas stał się ubogim na tym świecie” Ubóstwo dla Franciszka nie było ascetycznym systemem życia, ale owocem jego miłości. Osoba powołana do wspólnoty z Chrystusem nie powinna rezygnować z ubóstwa, ale przeciwnie, widzieć w nim, tak jak sobie życzył Abp Feliński najbardziej „ulubioną” cnotę swojego życia. Stąd również Siostry Rodziny Maryi, naśladując życie Jezusa, podejmują się życia w ubóstwie.
Trzecim rysem franciszkańskim w duchowości Zgromadzenia Rodziny Maryi jest wyakcentowanie roli i wartości wspólnoty, podniesionej tutaj do rangi rodziny.
„Świadome przynależności do rodziny dzieci Bożych, tworząc Zgromadzenie nazwane przez Założyciela Rodziną Maryi, Siostry odznaczają się duchem rodzinnym, zarówno w stosunkach między sobą, jak też w kontaktach z otoczeniem”.
Bóg jest Ojcem wszystkich ludzi i Ojcem całego stworzenia, stąd wszyscy powołani są do tworzenia i życia w atmosferze rodziny, której cechą charakterystyczną jest jedność ducha, wspólnota pragnień, głęboka troska jednych o drugich, szczera miłość, o której pisał Apostoł Paweł.
