Wpisy

Słowo z Pustelni – 01.02.2020 r.

/w , /Autor

Czy nie jest tak,że lęk prowokuje nas nie tylko do zwykle chybionych decyzji, ale najpierw wystawia nas na pośmiewisko naszych wewnętrznych osądów?

Widać to w lękowej reakcji uczniów, w zagrożeniu, gdy burza na jeziorze zdaje się już pochłaniać żywiołem ich łódź.
To stwierdzenie:” nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?”….
Zarzucać Bogu, że  nie obchodzi Go nasz los jest czymś mocno nie na miejscu, a jednak wszyscy wpadamy w tę pułapkę. Posiadamy lęki, których jesteśmy świadomi, ale może mamy też takie,o których sprawy sobie jeszcze nie zdajemy,które nami na co dzień rządzą, określają nasze relacje, nasze reakcje, zwłaszcza,gdy tracimy poczucie bezpieczeństwa.
Bywa, że tylko kryzysowe sytuację dopuszczone przez Boża Opatrzność, ujawniają, nasze rzekome zaufanie Bogu. Trzeba sobie powiedzieć, że to często tylko pobożność i księga poradnictwa ale tylko dla innych. I myślenie mocno życzeniowe.Dobrze jest pozbyć siebie i innych złudzeń,że jesteśmy ludźmi głębokiej wiary. Na ile faktycznie jesteśmy ludźmi zawierzenia, pokazują przeciwności i nasze reakcje.
Nie wystawiaj swoich burz zewnętrznych do uciszenia, wystawiaj lęki, by Jezus mógł im nakazać milczenie. Twój najbardziej ukryty lęk,jest najgorszym żywiołem do ujarzmienia!
Niech zapanuje głęboka cisza, tam gdzie twój lęk niszczy  Ciebie i może jeszcze kogoś obok…
Jezusa ZAWSZE obchodzi Twój los. Zawsze! Nie bój się, czasami Jezus jakby ” wycofuje ” się tylko po to aby wydobyć z nas choćby zakamuflowane lęki.
s. Teresa M.

Słowo z Pustelni – 27.01.2020 r.

/w , /Autor

Czego nie może wybaczyć Bóg? Wyłącznie tego, czego nie chcemy nazwać i wyznać jako grzechu.

Co zatem jest grzechem przeciwko Duchowi Świętemu?
Wszystko to, czego bronimy jako nienaruszalne, niepodważalne i idziemy w zaparte i z Kościołem i jego nauczaniem i z Samym Bogiem. Czy ten stan jest odwracalny? Tak, lecz tylko w momencie gdy pozwalamy sobie przemówić do serca i rozumu, że może nie mamy racji. Wtedy pozwalamy zadziałać Duchowi Świętemu, który to ma moc nas przekonywać o grzechu, ma moc nas uświęcać, jednak nie bez naszej współpracy.
Myślę, że ten najgroźniejszy z grzechów wisi jak pułapka najbardziej nad tymi, którzy są inteligentni, którzy mają sporo wiedzy o Bogu, a jednak na jakimś etapie życia Mistrz kłamstwa i Ten, który najbardziej Ducha Świętego obraził na trwałe,czyli Szatan tak ich omamia, że tam, gdzie powinni widzieć zagrożenie widzą dla siebie drogę wyjścia, a tam gdzie Duch Święty poucza ich jak czuła Matka, otula skrzydłami Słowa Bożego, jest Cichym Apologetom ich serc, mówią: to zły duch, to Belzebub.
Kontekst tej prawdy jest o tyle bolesny, że uczeni w piśmie z samej Jerozolimy, powinni byli się wykazać większą uczonością i pokorniejszą otwartością na Tajemnice Syna Bożego. Ale w momencie gdy pozwalają sobie mówić o Jezusie nie faktami tylko osądami faktów, utrwalają w swoich sercach i umysłach gęstą ciemność. Te trujące opary Lucyfera, pozbawiają nasze ludzkie umysły nawet zdrowej logiki, co Jezus jasno wykazał.
Ktoś powie: mnie to nie dotyczy.
No i nie byłabym tego taka pewna. Bo ileż to razy czynimy podobnie. Ktoś działa w naszym środowisku pod wpływem łaski Bożej, a my już z góry „wiemy”, że nie ma w tym Boga i jeszcze mamy odwagę o tym mówić do innych, niczym ” uczeni w piśmie”na szkodę drugiego. Stąd już  bardzo cienka granica do grzesznej postawy, którą Jezus określił wystarczająco jasno. Bezpieczniej dla nas czasami przyznać, że brakuje nam rozeznania duchowego, że coś nas zwyczajnie przerasta, niż opierać się na swoich sądach i rozeznaniach, lub co gorsza na powtarzanych opiniach, bo tak mówią. Nawet jeśli trzeba będzie się nam niekiedy wyłamać z większości i pozostać osamotnionym w oczekiwaniu na rozeznanie. Nie wiemy ilu dokładnie było uczonych w piśmie, twierdzących, że Jezus ma Belzebuba, ale wiadomo, że nikt spośród nich nie odważył się myśleć inaczej.
Nie warto, naprawdę nie warto być zarozumiałym, bo nie wiedzieć kiedy, możemy się stać podatnymi do  nazywania tego co Święte – złym, a tego co naprawdę złe- jedynym odpowiednim.
Duchu Święty, strzeż naszych serc od wszelkich przejawów bycia zarozumiałymi.
s. Teresa M.

III Niedziela Zwykła

/w , /Autor

Komentarz do Ewangelii wg św. Mateusza 4, 12-23

Każdy człowiek, aby dojść do jakiegokolwiek celu swojego życia, potrzebuje do tego drogi. Chodzi o drogę oczekiwania, podobną do tej, na którą wstępuje kobieta oczekująca narodzin swojego dziecka. W dalszej kolejności chodzi o drogę troski, drogę miłości, drogę stawiania pierwszych kroków, wypowiadania pierwszych słów, drogę zdobywania i rozwijania swoich talentów, drogę sukcesów… Droga ta nierzadko usłana jest jednak kamieniami, stromymi zboczami, jest drogą niepewności i ludzkich zawirowań… Droga ta ma wiele barw i ich odcieni, a dla każdego kto na nią wstępuje jest szczególnym doświadczeniem. 

Dzisiejsza Ewangelia zaprasza nas na wyjątkową drogę – Jezusową drogę światła, która pomaga zrozumieć sens każdej ludzkiej drogi. Może warto się nad nią zatrzymać i odkryć, że to jest najpiękniejsza z wszystkich dróg… 

Po dniach pustyni i postu, po czasie kuszenia i zwycięstwa nad szatanem, oraz po uwięzieniu Jana Chrzciciela, Jezus zgodnie ze słowami proroka Izajasza usunął się do Galilei. Izajasz przepowiedział, że pójdzie On w mocy Ducha do pogrążonego w ciemności ludu, zapraszając go do wejścia na drogę światła: „Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie” (Mt 4,17). On sam był światłem, które wskazywało ludziom drogę do Królestwa Bożego: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem” (J 14,6). Na innym miejscu Jan Ewangelista dopowie: „Bóg jest światłością, a nie ma w Nim żadnej ciemności” (1J 1,5).  

Zaproszenie Jezusa do wejścia na drogę światła, a więc na drogę nawrócenia, zaprasza do refleksji. 

 Z pewnością jest w moim życiu coś wymagającego remontu, przeróbki, odświeżenia, dotknięcia łaską. Mogą to być te zakamarki serca, które zostały zabrudzone brakiem przebaczenia, krzywym spojrzeniem na drugiego człowieka, nieczystą myślą, nieudolnym gestem, w którym zabrakło mojej miłości… 

Nawrócić się oznacza pozwolić sobie, by łaska Boga dotarła aż do głębi mojej duszy. Nawrócić się to zapragnąć więcej Jezusa i Jego miłości w moim życiu. Nawrócić się oznacza więcej zatrzymania się przy tabernakulum, by spędzić czas z Umiłowanym. Nawrócić się oznacza stawać się darem. W końcu, nawrócić się oznacza więcej piękna w życiu wewnętrznym i zewnętrznym.

Czytając Ewangelię i kolejne fragmenty Pisma świętego możemy zastanowić się, czy i my słyszymy Jezusowe zaproszenie, by wejść na Jego drogę światła i czy uświadamiamy sobie, jak wiele piękna możemy znaleźć na tej drodze? Kardynał Angelo Comastri pisał, że z Jezusem nawet w ciemności świecą gwiazdy i nawet na pustyni mogą zakwitnąć kwiaty….wiec z odwagą rozpocznijmy wędrówkę w stronę Boga idąc Drogą Światła… A wtedy za dzieją się najpiękniejsze cuda nie tylko w naszym życiu zewnętrznym ale przede wszystkim w naszym życiu duchowym… I poczujemy w sercu zdumiewającą Bliskość Boga.

s. Magdalena B.

Słowo z Pustelni – 25.01.2020 r.

/w , /Autor

Święty Paweł zdążył się już obyć ze swoim  wewnętrznym i zewnętrznym „zadęciem”.

Jechał na koniu pewny siebie, na kolejne podboje, jako zagorzały i niezwykle skuteczny prześladowca chrześcijan. Może nawet nieco znużony powtarzalnością zdarzeń: swoją przewagą, miażdżąca siłą i jak zwykle obrzydzony słabością bezbronnych wyznawców jakiegoś tam Jezusa, których z łatwością więzi, krzywdzi i zabija.
Bóg zrobił w sumie bardzo  niewiele z tego co mógł. Jak zwykle bardzo pokornie, tylko trochę intensywniej zaświecił Swym naturalnym blaskiem Chwały. I cóż!? No i do dziś obchodzimy jedyny w swoim rodzaju bolesny upadek z wysokości konia! Przyznaję, że przy całym tym dramacie i powadze wydarzeń, jednak mnie od dłuższego czasu opis tych wydarzeń trochę bawi. A nawet dostrzegam tu subtelny humor Jezusa. Taką personę, tak nie elegancko, bez dyplomacji zrzucić z konia! Jezus mógł mieć nieskończoną ilość scenariuszy na to spotkanie z Szawłem, ale wybiera taki, a nie inny sposób dotarcia do jego już mocno „upasionej” pychy.
Dialog w sumie też łagodny, choć bardzo konkretny.
I nagle Ten, Który przemawia do Szawła ze środka jasności, budzi respekt, zawstydza pychę i siłę i całe to zadęcie pęka niczym bańka mydlana, bo oto Szaweł słyszy, że ośmiela się tak naprawdę walczyć z Samym Bogiem! I to Boga prześladuje, Boga, który jest do tego stopnia po stronie swego skrzywdzonego każdego wyznawcy, że zaciera różnice! Mówi przecież w imieniu wszystkich w pierwszej Osobie. Jezusowe Ja, z mocą i w świetle, zjednoczone z każdym  Swoim wyznawcą! 
Mogę sobie tylko trochę wyobrazić przez jakie duchowe ciemności przechodził Szaweł w ciągu tych trzech zaledwie dni, by odrodzić się jako mały, pokorny, skruszony Paweł.
I cóż?…Pochylanie się nad tymi wydarzeniami wyzwoliło kiedyś we mnie prostą modlitwę. Przypomina mi się ona zawsze każdego 25 stycznia, ale też wtedy, gdy mi coś ewidentnie mi nie wychodzi, tak po prostu,w codzienności.
Jezu, bądź moim jedynym Światłem, jedynym blaskiem, a gdy trzeba zrzucaj mnie z konia pychy, zadęcia, z konia wyniosłości, z konia, który mi jedzie w stronę wyrządzania komukolwiek krzywdy, choćby jedną myślą lub słowem.
I powiem z humorem, że Jezus ma sposoby.
Więc odwagi – do bycia nieustannym uczniem Jezusowej Światłości i Prawdy. Odwagi do proszenia Go oto, aby nas uczył chodzić swoimi drogami i po ojcowsku zrzucał z konia. Boli trochę,ale warto! I najlepiej abyśmy byli gorliwi w tej prośbie względem samych siebie, a nie innych. Jezus ma moc nas chronić, walczyć o nas, ma moc Sam wydać o nas najbardziej wiarygodne rekomendacje, ale też ma moc zawrócić i zrzucić nas w proch, jeśli będzie trzeba.
Święty Pawle módl się za nami!
s. Teresa M.

II Niedziela Zwykła

/w , /Autor

Komentarz do Ewangelii wg św. Jana 1, 29-34

Czas Świąt Bożego Narodzenia za nami.

Pierwsza refleksja, która zrodziła się to pytanie: czy znalazłam czas, aby pochylić się nad Betlejemskim Żłóbkiem, czy znalazłam czas na adorację Betlejemskich jasełek, czy mimo pustych dłoni pośpieszyłam z pasterzami tam, gdzie Słowo stało się Ciałem?
W II Niedzielę okresu zwykłego z zapartym tchem słucham Jana Chrzciciela.
Oto syn Elżbiety i Zachariasza jako ostatni z proroków wskazał na Chrystusa jako Zbawiciela. To, co było mglistą zapowiedzią, nad wodami Jordanu, stało się rzeczywistością.
Jan może być uważany za tego, który opowiada niesamowitą opowieść o Bogu pośród nas. Wreszcie Jan Chrzciciel pokazuje nam Baranka Bożego, który gładzi grzech świata.
Pierwszy rozpoznaje Jezusa. Ujrzał i daje świadectwo, że On jest Synem Bożym, w Którym sam Bóg staje się dostępny i uchwytny dla człowieka.

I dzisiaj wielu Janów wskazuje na Chrystusa, przez swoje życie, miłość, powołanie. Niech Duch Święty ożywi w każdym z nas wezwanie do bycia odważnymi i radosnymi Świadkami Chrystusa.

s. Bożena S.