W święto życia konsekrowanego, po raz kolejny zatrzymujemy się nad Tajemnicą Ofiarowania Pana Jezusa w świątyni. Jakże niezwykła jest postawa Maryi i Józefa…, pełna zawierzenia i poczucia, że otrzymany Dar nie należy do nich, lecz zgodnie ze słowami Pisma: „Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu” (Łk 2,23), jest własnością Boga.

Gdy w naszym życiu Bóg jest najważniejszy, wtedy też na każdy otrzymany od Niego dar, potrafimy spojrzeć oczami Ofiaro-Dawcy. Tylko wtedy jesteśmy w stanie zrozumieć, że przyjęcie daru związane jest z ofiarą, nieustannym oddawaniem go Bogu. To właśnie wydarzyło się w życiu Maryi i Józefa w świątyni. W perspektywie dalszej trzeba stwierdzić, że Maryja przez całe swoje życie przeżywała ofiarowanie Jezusa Bogu.

Począwszy od Jej „Fiat” w dniu Zwiastowania, poprzez codzienne wsłuchiwanie się w Boże natchnienia i rozważanie ich w swym wrażliwym Sercu, a na Kalwarii kończąc, Ona oddawała Bogu swojego Syna. Jej postawa zdumiewa i uczy nas, w jaki sposób my sami powinniśmy przeżywać z Bogiem relację „ofiarowania”.

Oprócz tej zdumiewającej postawy Maryi i stojącego obok Niej Józefa, dostrzegamy także figurę starca Symeona i prorokini Anny. Ich postawę charakteryzuje modlitwa, uwielbienie i oczekiwanie na spotkanie z „Pocieszeniem Izraela”. Tak przeżywali obecność Jezusa w swoim życiu, że w „dniu nawiedzenia” potrafili rozpoznać przechodzącego i przychodzącego do nich i całego izraelskiego ludu Zbawiciela.

Czy i ja potrafię dostrzegać Jego obecność w moim życiu? Czy nie stawiam innej obecności ponad Jego obecność? Czy umiem być świadkiem i dawać świadectwo o Jezusie innym? Czy przeżywam swoje życie jako dar i w darze każdego dnia zawierzam je Bogu? 

Gdy jestem blisko Boga, gdy Nim żyję, Jego promienie Miłości, Dobroci, Życzliwości i Pokoju płyną z mojego wnętrza, dotykając ludzi i zwiastując im Jego obecność.

Warto jeszcze raz podkreślić, że święto Ofiarowania Pańskiego jest z ustanowienia Jana Pawła II dniem poświęconym Osobom Życia Konsekrowanego. Konsekracja oznacza poświęcenie, zawierzenie swojego życia Bogu na wzór ofiarowania Pana Jezusa w świątyni. Warto zatrzymać się choć na chwilę nad głębią tego aktu. 

Zgodnie ze słowami wypowiedzianymi przez Jezusa w Ogrodzie Oliwnym: „«(…) nie moja, lecz Twoja [wola] niech się stanie!»” (Łk 22,42), poświęcenie należy rozumieć jako czysty dar serca i zjednoczenie ludzkiej woli z odwieczną wolą Ojca. 

Potwierdzają to także słowa naszego Ojca Założyciela św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego: „Nie proszę przeto Pana Boga, aby to lub owo zrządził, ale żeby wszystko to, co zrządzić raczy, miało dla mnie taki urok i powab tylko, że jest to wola Jego, żebym pokusy nawet nie miał, co innego pragnąć”.

Naśladując Maryję, która w chwili Zwiastowania oddała się całkowicie na służbę Bogu i w świątyni ofiarowała Mu Jego Syna, wstępując w ślady Jej wiernego sługi św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego, który poświęcając się Bogu, tak bardzo ukochał wolę Bożą, prośmy, aby nasza konsekracja stawała się każdego dnia radosnym „Fiat”, a tym samym, aby przyczyniała się do wierności naszej drodze powołania. 

Niech nasze serca przepełnia wdzięczność za dar szczególnego powołania do życia zakonnego. Dziękujmy Bogu za wszystkie dary jakie wypływają z naszej konsekracji. Niech nasza służba staje się pięknym świadectwem wierności Trójjedynemu Bogu. Amen.

s. Magdalena B.