Komentarz do Ewangelii św. Mateusza 25,14-30

          „Podobnie jest z Królestwem Niebieskim, jak z pewnym człowiekiem, który mając się udać w podróż, przywołał swoje sługi i przekazał im swój majątek”. To ostatni u Mateusza obraz Królestwa Bożego, a jeśli ostatni, to ważny, bo streszczający wszystkie wcześniejsze. Nie mamy wielkiego kłopotu z rozpoznaniem w owym wybierającym się w daleką podróż człowieku – naszego Pana, Jezusa Chrystusa. Trudniej jest z rozdanymi przez Niego talentami, które często zupełnie niefortunnie mylimy z pewnymi osobowymi predyspozycjami, podarowanymi nam przez Boga. Nie idzie tu jednak o poszczególne dary, ale o Niego Samego, a więc o Miłość. Jeśli więc talenty są Miłością Ojca wobec każdego z nas, dlaczego tak nierówno zostaliśmy obdarowani (przypowieść mówi o pięciu, dwóch i jednym talencie)?

Czyżby każdego kochał trochę inaczej, jednego mniej, a drugiego więcej? Mateusz zanotował: „(…) każdemu według jego zdolności”, czyli na miarę pragnienia (jeśli mamy na przykład dwóch bardzo spragnionych, jednemu wystarczy szklanka wody, by się napić, drugiemu trzeba wiele takich szklanek). A zatem, możemy być pewni, że każdy z nas jest kochany Miłością Absolutną i Bezwarunkową.

Jeśli więc Bóg tak nas umiłował, „to i my winniśmy się wzajemnie miłować” (1J 4,11). Co dalej? Pan odjechał, a raczej ukrył się w Drugim – często w tym najmniejszym, nieśmiało wyglądając owoców swej Miłości. Czasem wracają do Niego w drobnych gestach dobroci, czasem w wielkich, a czasem nie wracają wcale. I to Go boli. Jak każdego, którego Miłość została odrzucona. Cóż, ukochany, skreślając Miłość Kochającego, skazuje samego siebie na nieistnienie, bo jesteśmy tylko o tyle, o ile kochamy i pozwalamy się kochać.

s.A.Z.

31. Niedziela Zwykła Mt 23, 1-12
,,Ostatnie miejsce”

Dramat uczonych w Piśmie i faryzeuszy polegał na tym, iż chociaż znali doskonale Prawo i skrupulatnie je zachowywali ich serca były zamknięte na miłość Jezusa. Wymagali wiele od innych, a sami przymykali oczy na własne braki, grzeszność i zaniedbania. Spojrzę na moje codzienne zajęcia. Czy w tym co robię, jestem prawdziwa? Jaka jest intencja moich działań? Św. Zygmunt pisał: ,,Patrzmy tylko okiem wiary na codzienne życie nasze, a na każdym niemal kroku nadarzy się nam zręczność do praktykowania pokory.” Zaproszę Jezusa w te sytuacje z mojego życia, które kosztują mnie wiele wysiłku i uniżenia. Usiądę z Jezusem na ,,ostatnim miejscu” i poproszę:,, Jezu cichy, serca pokornego, uczyń serce moje według serca Twego”.

s. Bernadetta J.

XXIV Niedziela Zwykła A
Mt 18, 21-35

           „Panie, ile razy mam przebaczyć bratu, jeśli zawini przeciwko mnie? Czy aż siedem razy?” Jezus mu odrzekł: „Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy”.
(Mt 18, 21-22)
Przebaczenie nie jest często jednorazowym aktem. Pierwszy akt woli przebaczenia temu, kto mnie skrzywdził, jest początkiem wejścia na drogę przebaczania. Dlaczego ciągle powracają żale, gorycz, zwycięża niechęć, agresja wobec krzywdziciela? Często wydaje się, że jeśli raz dokonam aktu przebaczenia, to wystarczy. Jezus jednak mówi, nie raz, nie siedem razy, ale masz to zrobić siedemdziesiąt siedem razy, czyli za każdym razem, kiedy odzywa się w tobie żal, złość itd. Nie można obojętnie przejść, kiedy przeciwnik obrzuca nas wyżej wymienionymi kamieniami. Tarczą odpierającą te pociski jest przebaczenie, ciągle ponawiane i pogłębiane, gdy tylko pocisk złego zacznie koło nas świszczeć. Jeśli zlekceważymy go i nie odeprzemy ataku przebaczeniem, te kamienie utworzą mur w naszych sercach i staniemy się więźniami samych siebie, własnych żalów, złości.
Jezus nawet nie wspomina, by się z krzywdzicielem spotykać. Nie jest to potrzebne do ważności przebaczenia, a czasem nawet nie jest to wskazane, a nawet może okazać się szkodliwe. Do przebaczenia potrzebny jest poziom serca i woli, bo nie toczymy walki przeciw krwi i ciału, ale przeciw pierwiastkom zła na wyżynach niebieskich, a nasze zwycięstwo jest w Jezusie Chrystusie, Panu naszym. Amen.

s. Bogusława

XVIII Niedziela Zwykła

6.08.2017

„Jezus przemienił się wobec nich.”

(Mt 17, 1-9 )

Mateuszową opowieść o Przemienieniu warto odczytać w kontekście wcześniejszej zapowiedzi Męki i Śmierci Mistrza. Doskonale rozumiem opór apostołów przed przyjęciem tej nauki. Najprawdopodobniej Jezus prowadzi uczniów na górę Tabor właśnie po to, aby ten opór w ich sercach przełamać, aby zobaczyli chwałę, do jakiej wiedzie droga Krzyża.

My również dotykamy w życiu tajemnicy Krzyża i Taboru na przemian. Te doświadczenia muszą się przeplatać, bo Pan zna słabość naszej ludzkiej kondycji. Dzisiejsze święto kieruje nasze spojrzenie ku chwale. Budzi nadzieję nagrody, przemiany na lepsze tego, co z takim trudem dźwigamy. Trzeba nam dziś bardzo zapatrzeć się w Pana! Trzeba nam zachwycić się Nim tak mocno, aby starczyło nam sił na codzienne zmaganie o wierność drodze, po której On chce nas prowadzić.

s. Agnieszka B.

Liturgia Słowa 17 Niedzieli Zwykłej

” Proś o to, co mam ci dać”. Wyjątkowa sytuacja w życiu człowieka. Bóg chce obdarować Ciebie hojnymi darami, a w dodatku Bóg daje człowiekowi pierwszeństwo wyboru. Co wybierzesz,  to będzie Ci dane. Twoja wolna wola jest świętością pokornego  Boga. On z pietyzmem dobrego Ojca słucha Twoich życzeń, pragnień, próśb. Chce Ci pomoc,  abyś z odwagą mędrca Izraela szedł i głosił Królestwo Boże.  Wyobraź sobie, ze jesteś na miejscu Salomona, o co poprosisz?   Niech w Twoim wyborze towarzysza ci słowa św. Pawła: ” Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra „.

S. Lucyna R.