Komentarz do Ewangelii  św. J 14, 23-29
VI Niedziela Wielkanocna

 

14 rozdział Ewangelii wg Św. Jana rozpoczyna się słowami „Niech się nie trwoży serce wasze”.
W rozważanym dzisiaj fragmencie Ewangelista po raz kolejny przypomina nam te słowa, zachęca nas do trwania w wierze, wzywa do praktyki miłości i zapowiada zesłanie Ducha Świętego. Duch Święty nauczy nas wszystkiego. Nauczy nas kochać Boga, kochać Bliźniego, kochać Kościół, zachowywać naukę. Nauczy nas MIŁOŚCI. Co dla mnie znaczy ukochać Jezusa? Czy kocham Jego ideały, Jego nakazy i dla tych ideałów żyję i te nakazy na co dzień wypełniam? On pierwszy ukochał mnie miłością odwieczną. Jak dziś okażę Chrystusowi moją miłość? Uczyńmy ze swego serca dom gościnnie otwarty dla Boga i módlmy się słowami Małej Arabki:

Duchu Święty – natchnij mnie

Miłości Boża – pochłoń mnie

Na właściwą drogę – zaprowadź mnie.

Maryjo Matko – spojrzyj na mnie.

Z Jezusem – błogosław mi.

Od wszelkiego złego,

Od wszelkiego złudzenia,

Od wszelkiego niebezpieczeństwa – zachowaj mnie. Amen.

s. Bożena S.

IV Niedziela Wielkanocna Rok C

„Nikt nie może ich wyrwać z ręki Mojego Ojca.”
(J 10, 27-30)

            Próbuję wyobrazić sobie to czułe objęcie przez Boga: delikatny dotyk, pełen miłości, czułości i zatroskania, ale równocześnie na tyle mocny, aby uchronić przed niebezpieczeństwem, wypadnięciem, dać poczucie bezpieczeństwa i całkowitej akceptacji… Cudownie brzmi zapewnienie Jezusa o tym, że nikt i nic nie może nas wyrwać z tych Rąk, dających schronienie; że najtrudniejsza nawet nasza sytuacja życiowa jest kontrolowana przez Tego, który pozwolił gwoździem wyryć sobie na dłoniach nasze imiona i zawsze niesie nas, jak skarb przez nasze ziemskie drogi. Potwierdza to św. Paweł mówiąc, że „nic nas nie zdoła odłączyć od Miłości Boga”( Rz 8, 35-39). Nie pozostaje nam zatem nic innego, jak wtulić się z ufnością w dobre dłonie Boskiego Pasterza i czuwać, aby nie przyszło nam go głowy wyrywać się z nich.

s. Agnieszka B.

Pragnę się cała przemienić w miłosierdzie Twoje i być żywym odbiciem Ciebie,

o Panie; niech ten największy przymiot Boga,

to jest niezgłębione miłosierdzie Jego,

przejdzie przez serce i duszę moją do bliźnich.

 

Dopomóż mi, Panie, aby oczy moje były miłosierne,

bym nigdy nie podejrzewała i nie sądziła według zewnętrznych pozorów,

ale upatrywała to, co piękne w duszach bliźnich

i przychodziła im z pomocą.

 

Dopomóż mi, Panie, aby słuch mój był miłosierny,

bym skłaniała się do potrzeb bliźnich, by uszy moje nie

były obojętne na bóle i jęki bliźnich.

 

Dopomóż mi, Panie, aby język mój był miłosierny,

bym nigdy nie mówiła ujemnie o bliźnich,

ale dla każdego miała słowo pociechy i przebaczenia.

 

Dopomóż mi, Panie, aby ręce moje były miłosierne

i pełne dobrych uczynków, bym tylko umiała czynić dobrze bliźniemu,

a na siebie przyjmować cięższe, mozolniejsze prace

 

Dopomóż mi, Panie, aby nogi moje były miłosierni bym zawsze

spieszyła z pomocą bliźnim, opanowując swoje własne znużenie

i zmęczenie. Prawdziwe moje odpocznienie jest w usłużności bliźnim.

 

Dopomóż mi, Panie, aby serce moje było miłosierne,

bym czuła ze wszystkimi cierpieniami bliźnich.

Nikomu nic odmówię serca swego. Obcować będę szczerze nawet z tymi,

o których wiem, że nadużywać będą dobroci mojej, a sama zamknę się

w Najmiłosierniejszym Sercu Jezusa i o własnych cierpieniach będę milczeć.

Niech odpocznie miłosierdzie Twoje we mnie, o Panie mój.

 

Jezu mój, przemień mnie w siebie,

bo Ty wszystko możesz. Amen.

 

św. Faustyna

,,Wstanę i pójdę do mojego ojca(…).
A kiedy jeszcze był daleko, zobaczył go ojciec i ulitował się”.
Miłość Boga nie stawia człowiekowi granic powrotu do Niego. Św. Zygmunt ufny w nieskończoną dobroć Boga tak pisał: ,,Przypowieść o Dobrym Pasterzu, a zwłaszcza przypowieść o marnotrawnym synu najwymowniej świadczą, że powrót każdej zbłąkanej duszy jest dla Niebieskiego Ojca bardzo upragniony i przynosi Mu radość”. Bóg jak dobry ojciec nie zamyka przed nami swego serca, przyjmuje nas z wszystkimi naszymi słabościami. W momencie doświadczenia straty, całkowitego ogołocenia, syn widzi pozorność owych bogactw, poznaje prawdę o sobie i wraca. ,,A kiedy jeszcze był daleko, zobaczył go ojciec i ulitował się”. Miłość Boga jest uprzedzająca, większa od grzechu, potężniejsza od śmierci.
Miłość, która czeka, wybiega naprzeciw, poświęca się, obdarowuje bez limitu. Tak może tylko Bóg. Wraz ze św. Zygmuntem pragnę modlić się:,, Dziękuję, Ci Boże, za te wszystkie łzy, coś wycisnął moim oczom, bo wśród tych łez siebie zgubiłem, a Ciebie odnalazłem.” Odnalazłam Boga miłosierdzia.

s. Bernadetta J.

Pełni nadziei

Oczekiwali spełnienia…

Kto chciał ich widzieć ?

Coście przyszli zobaczyć ?

Trwali spoglądając w ludzką przestrzeń

Popatrz inaczej !

I nie odgadnął świat

Pulsujących przesłań…

         Tylko ON widział przyszłość i przeszłość zarazem

         Przenikał wszechświat swoją Pasją.

Z wdzięcznością spoglądam i czerpię z czasu łaski i prawdy, niepowtarzalnego daru Boga.

Czas Wielkiego Postu. On wydobywa nas niejako z „nieistnień” i zaprasza do przejścia przez trudne doświadczenia nocy a tym samym przybliża dzień… Tajemnica Paschalna spowita ciemnością ogrójca, pozostaje tajemnicą Zbawienia. Ujawni swoje brzmienie, gdy Pan wskaże godzinę chwały!

Do udziału w „Przemienieniu na Górze” jesteśmy zaproszeni wszyscy. Pan Jezus poprzez obdarowanie nas Duchem Bożym chce umocnić nas na drodze pielgrzymowania. Chce przemienić nas w człowieka nowego na swój obraz i według Jego zamiarów. Potrzeba jednak by wyjść ku górze, zaczerpnąć powietrza i przyjąć objawiającą się pomoc! Jeżeli przyjąć to najpierw uznać zależność stworzenia od Stwórcy.  „Panie, Ty we mnie kochaj, działaj, rozmawiaj, pocieszaj bo ja nie potrafię”.

Niech brzmi  melodyjnie  szeptane „dziękuję Tobie Panie”, który przygotowałeś dla nas spotkanie z Tobą na Górze Przemienienia, Drodze Krzyżowej, Gorzkich Żalach i przy stole Słowa.

Człowiek zawsze należy do Ziemi, należy do Nieba, należy do Boga. Niech Bóg przejmie tajemnice naszego istnienia w ciszy przemienienia… opromieni blaskiem Taboru, by św. Franciszek nie płakał, „że Miłość nie jest kochana…”.

Kiedy doświadczymy przemienienia wszystko w Nim ma inne znaczenie, nawet to co zabrane inaczej powraca. Cisza spowita spojrzeniem Pana jest dobrą odpowiedzią i zaproszeniem aby powtórzyć za św. Zygmuntem Felińskim: „Stać się podobnym Chrystusowi, przeistoczyć się w Niego, oto szczyt ludzkiej godności do której winniśmy zmierzać”. Ten wymiar staje się inspiracją, rozpalającym ogniem.

Niech Pokój niosący Obecność Pana będzie najmilszym prezentem tego wyjątkowo Roku Łaski rozlewającego się Miłosierdziem i wołaniem: „Panie, dobrze, że tu jesteśmy!”

s. L.R.