Rozważanie na 11 Niedzielę Zwykłą, rok C

 

Tyle razy słyszę: „ na niebo trzeba sobie zasłużyć, zapracować; być świętym to nie grzeszyć”. Tyle razy łapię się na tym, że ogarnia mnie wewnętrzne zadowolenie, bo coś dobrego zrobiłam, pomogłam, byłam potrzebna – jakby to było moje. A stąd blisko już do pomyślenia: jaka to jestem dobra, przecież tak się staram; zrobię jeszcze coś – wtedy już na pewno będę blisko Boga, zdobędę Jego miłość, przychylność…

Jednak za chwilę wali się ten mój domek z kart, nadchodzi czas prawdy. Odchodzę, grzeszę, jak potężny Dawid, jak kobieta, której samą obecnością w swoim domu Szymon był zgorszony.

Wtedy staję przed Tobą, Boże, jak dziecko. Ze łzami w oczach przynoszę do Ciebie popsutą zabawkę. Z ufnością wyciągam do Ciebie ręce, tulę się do Serca i przepraszam, że zraniłam Twą miłość. Ile Ci wtedy, z serca, swojej malutkiej miłości wyleję, ile naprzepraszam, jak się moją ufnością do Ciebie przytulę… Wtedy jesteś najbliżej. Ty sam mnie podnosisz, Krwią Jezusa obmywasz, oczyszczasz i dalej posyłasz, żebym mogła innym głosić Twoją nieskończoną, stęsknioną, miłosierną Bożą miłość. „Idź w pokoju, twoja wiara cię ocaliła”.

s. Magdalena

IX Niedziela Zwykła, rok C

Komentarz do Ewangelii wg św. Łukasza 7, 1-10

Gdy Jezus dokończył wszystkich swoich mów do słuchającego Go ludu, wszedł do Kafarnaum. Sługa pewnego setnika, szczególnie przez niego ceniony, chorował i bliski był śmierci. Skoro setnik posłyszał o Jezusie, wysłał do Niego starszyznę żydowską z prośbą, żeby przyszedł i uzdrowił mu sługę.

Ci zjawili się u Jezusa i prosili Go usilnie: «Godzien jest, żebyś mu to wyświadczył – mówili – miłuje bowiem nasz naród i sam zbudował nam synagogę». Jezus przeto zdążał z nimi.

A gdy był już niedaleko domu, setnik wysłał do Niego przyjaciół ze słowami: «Panie, nie trudź się, bo nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój. I dlatego ja sam nie uważałem się za godnego przyjść do Ciebie. Lecz powiedz słowo, a mój sługa odzyska zdrowie. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: „Idź!” – a idzie; drugiemu: „Przyjdź!” – a przychodzi; a mojemu słudze: „Zrób to!” – a robi».

Gdy Jezus to usłyszał, zadziwił się nad nim, i zwróciwszy się do tłumu, który szedł za Nim, rzekł: «Powiadam wam: Tak wielkiej wiary nie znalazłem nawet w Izraelu». A gdy wysłańcy wrócili do domu, zastali sługę zdrowego.

Modlitwa pełna wiary

Motyw dwóch dróg pojawia się w Piśmie Świętym bardzo często. Zaczyna się już w Rdz, gdzie pierwszym aktem stwórczym Boga jest oddzielenie światła od ciemności. Pan kładzie też przed człowiekiem błogosławieństwo i przekleństwo, by człowiek mógł wybrać życie. W dzisiejszej Ewangelii również pojawia się pewna dwoistość. A jest to dwoistość pochwały. Starszyzna żydowska chwali setnika przed Jezusem, a Jezus chwali go przed tłumem. Jednak pochwała Jezusa i starszyzny dotyczy całkiem innego przedmiotu. Przyjrzyjmy się od początku.

Sługa setnika jest bliski śmierci. Wieść o Jezusie wywołuje w setniku natychmiastową reakcję. Wysyła starszyznę żydowską do Nauczyciela, by prosili Go przyjście i uzdrowienie jego sługi. Ci w usilności swych błagań, wyliczają, dlaczego Jezus miałby uzdrowić służącego. Powodem miałaby był miłość setnika do Izraela oraz to, że zbudował im synagogę w Kafarnaum. To, według nich, stanowi o tym, że jest on godny tej łaski.

Następnie setnik posyła do Jezusa przyjaciół, przez których wyznaje swą niegodność
i zdawałoby się, że z tego powodu broni Jezusowi wejścia do swego domu. Jest jednak wręcz przeciwnie! Wyznaje wiarę w Słowo, posłane od Ojca, które ma moc stwarzać. Zaprasza do swego domu już nie samego Nauczyciela, ale Słowo Boga. Zaprasza Słowo do swego niewolnika, a Słowo przychodzi, by dawać wolność. Setnik jest świadom, że nic bez Niego nie może się stać, a z Nim i przez Nie wszystko jest możliwe.

Jezus milczy aż do tej pory, a otwierając usta wypowiada pochwałę wiary setnika, która tak naprawdę stanowi o jego godności w oczach Pana. Starszyzna Izraela widziała jego miłość do narodu wybranego, widziała synagogę, ale nie widziała wiary, która kierowała tak naprawdę jego życiem. Wiara pełna pokory i zaproszenia, wiara prosta i mocna, wiara oparta na Słowie.

Jezus zaprasza Cię do takiej wiary przez Słowo. Ono ma moc nieustannie rozdzielać jasność od ciemności, które są w Tobie. W tej jasności, będziesz zdolny wybierać błogosławieństwo, by żyć. To Słowo da Cię głęboką wewnętrzną wolność, a Twoja modlitwa pełna wiary będzie wysłuchana i o cokolwiek poprosisz, dostaniesz. Takich orędowników za niewolników tego świata szuka Pan.

s. Bogusława

Komentarz do Niedzieli Trójcy Świętej

Bóg nie śpi i nie pozwala, by człowiek zasnął w śmierci.

„To mówi Mądrość Boża: jestem stworzona, jestem zrodzona, poczęta jestem”. JESTEM. Jestem od dawna, od wieków, od początku. Zanim ziemia powstała, przed wszelkimi czynami – tj. od zawsze.

Kim jest Mądrość stworzona: poczęta i zrodzona, jeśli nie Synem Bożym już oczekującym i gotowym na dzieło odkupienia i to, gdy jeszcze świat nie istniał, ani żaden człowiek na nim? Stworzonym jest nie dlatego, że nie było Go wcześniej, ale dlatego, że wraz ze stworzeniem zaczął istnieć w czasie. Jak ono przybrał granice istnienia, by stać się poznawalnym. Był jednak od początku, a był w taki sposób, że oczekiwał na zjawienie się. Dlatego jest stworzonym, że nigdy nie był innym, jak tylko przeznaczonym na to, by przybrać postać człowieka. Takim był zawsze: zanim czas zaistniał i to, co w czasie. A gdy zstąpił w czasy został poczęty i zrodzony i jako taki umarł i zerwał zasłonę przybytku, tj. ciała, udostępniając śmiertelnym wejście do miejsca najświętszego.

Pierwsze czytanie ukazuje nam więc Boga, który od zawsze myśli o człowieku – jest on Jego pasją. Pragnie wspólnoty z nim, relacji ojcowsko-synowskiej, bardzo bliskiej. Jest jednak zapatrzony w niego wzrokiem dalekosiężnym, i choć po ojcowsku planuje jego szczęśliwy byt, to pozwalając na jego samodzielne wybory,  jest gotowy ponieść ich zgubne konsekwencje.

Syn Boży towarzyszył stworzeniu świata od początku (mistrzyni u boku Pana), dlatego powstało ono  w oparciu o historię zbawienia, na którą był On przeznaczony – historię która trwa i jest radością Boga.

Dzieło odkupienia dokonało się wprawdzie przez śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa, w łaskę tę jednak wprowadza dopiero Duch Święty, sakramentalnie otwierający nową rzeczywistość i przysposabiający dusze wiernych do oglądania prawdy. Zwycięstwo Jezusa nad śmiercią przywróciło człowiekowi wolność,  a ta jest warunkiem niezbywalnym dla prawdy. Duch Święty jest Tym, który doprowadzi stworzenie do jego pełni, która jeszcze ukryta, odkryje się w Bogu. Prawda ma być światłem w tej drodze, która jeszcze została do pokonania. Źródło tego światła będzie zarazem pełnią prawdy. Tymczasem jednak Bóg ma nam jeszcze wiele do powiedzenia i jest to piękna cecha Kościoła, przez który się wypowiada. Kościół nie jest rzeczywistością statyczną, ale ożywiony Duchem, rozwija się wewnątrz samego Boga (w Nim poruszamy się, żyjemy i jesteśmy). Duch powie wszystko, co usłyszy. Bóg nie pozostawia więc niczego tylko dla siebie. Dążąc do jedności z człowiekiem, do jego przebóstwienia („aby i oni stanowili jedno w Nas”), wszystko,  co należy do Trójcy Świętej i jest Jej wzajemną wymianą, wydaje również w ręce człowieka. Nie ma więc przed nami tajemnic, to tylko nasze ograniczenia stawiają Bogu przeszkody. Wiedząc jednak o tym, że jeszcze nie jesteśmy w stanie przyjąć wszystkiego, Bóg nie ustaje w wysiłkach, by nam to przekazać. Bóg jest uparty i konsekwentny w miłości.

W dzisiejszych czytaniach mamy więc przedstawione trzy dynamiki: udzielania się Boga człowiekowi przez dzieło stworzenia
i odkupienia (I czytanie), dynamika Kościoła w jego urzędzie nauczycielskim, sprawowanym przez Ducha Świętego (ewangelia) oraz dynamika odpowiedzi człowieka w formie zawierzenia Bogu, heroicznego trwania przy Nim (II czytanie). Każda z nich przedstawia działanie rozwojowe, aktywność będącą wyrazem samych głębin istoty Boga i człowieka stworzonego na Jego wzór. Dwie pierwsze są dynamikami służebnymi wobec człowieka, trzecia zaś jest ich konsekwencją po rozpoznaniu ich służebnego charakteru.

s. Joanna

 

 

Komentarz do Ewangelii wg św. Łukasza 24,46-53

„Oto ja ześlę na was obietnicę Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie uzbrojeni mocą z wysoka”.

Czasem wydaje mi się, że Bóg mnie nie słucha. Czasem wydaje mi się, że w ogóle mi nie pomaga – a przecież tyle Go proszę, przecież obiecał. … A tu proszę – Jezus mówi konkretnie dziś do mnie – pozostań w mieście – pozostań w tym miejscu, w którym jesteś – bądź cierpliwa Ja w odpowiednim czasie przyjdę i uzbroję cię mocą z wysoka. Tylko bądź cierpliwa i ufaj – Ja dam Ci obiecanego przez Ojca Ducha Świętego – On cię wszystkiego nauczy – proś, a otrzymasz. I ufaj…

s. M.

Komentarz do Ewangelii wg św. Jana 13, 31-33a. 34-35

Myślę – „miłość wzajemna” i przed oczami wyobraźni rysuje się droga, która zdaje się nie mieć kresu, albo kryształ o coraz bogatszej strukturze i niezwykłym pięknie symetrii. Za jedną i drugą metaforą ukrywa się Sam Jezus i miara Jego Miłości (owo: „…jak Ja was umiłowałem”). Zarówno dystans, jak i bogactwo głębi wydaje się być nieskończone. A jednak Ten, Który wyznaczył tak niezwykłą miarę wzajemności w miłości, zrobił wszystko, co możliwe (i co, po ludzku niemożliwe), by Nieskończoność zastąpić Bliskością. Aż po użycie Siebie za pokarm. Cóż, ostatecznie wiedział, że stajemy się tym, co spożywamy. Nie mogę sądzić w swej własnej sprawie. Zwłaszcza w tej, ale mogę (i chcę) dalej sięgać po Jezusa ukrytego w Chlebie i Słowie. I może ktoś, kiedyś szepnie mi do ucha: „jesteś do Niego taka podobna”.

s. A. Z.