1 kwietnia 2018, Niedziela Zmartwychwstania

Jezus przez swoje zmartwychwstanie wstrząsnął całkowicie myśleniem człowieka.
Już wcześniej Jego nauka nawołująca do miłości nieprzyjaciół, nieustannego przebaczania, dawania ponad miarę druzgotała światopogląd wielu. Gdy powiedział, że daje samego siebie na pożywienie, ludzie odchodzili zgorszeni i mówili: „ Trudna ta mowa, któż może jej słuchać?” Można by powiedzieć, że Jezus jest Mistrzem kontrowersji… Św. Pawła Grecy słuchali z uwagą i zaciekawieniem, dopóki nie zaczął mówić o zmartwychwstaniu Jezusa. Usłyszał wtedy: „Posłuchamy cię innym, razem”.

Swoje zmartwychwstanie Jezus zapowiadał trzykrotnie w drodze do Jerozolimy. Trzykrotnie uczniowie usłyszeli, że Syn Człowieczy ma być wydany w ręce ludzi, wyszydzony, ubiczowany, zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie. Rzeczywistość okazała się dużo trudniejsza od zapowiedzi, którą uczniowie ukryli w swojej niepamięci…, jakby udawali,
że Jezus nic takiego nie powiedział. Nie zgadzało się to z ich wyobrażeniami, obrazami cudów, których byli świadkami.

Jednak rzeczywistości nie da się usunąć, bo Panem rzeczywistości jest Jezus.
Od rzeczywistości można uciec, jak to uczynili Apostołowie. Można się schować i żyć tym, czego nie ma: przeszłością lub wyobrażeniami przyszłości. W tych przestrzeniach jednak nie ma Jezusa. On działa w rzeczywistości.

Św. Paweł pisze „szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus”. Jest to droga do wejścia w świat realny tu i teraz. Trzeba oderwać się od przyziemności, by pobiec do grobu i przypomnieć sobie obietnice Jezusa. Piotr i Jan wyrwali się ze swego marazmu, by przybiec do grobu i wejść do niego. Może doszły w ich do głosu słowa Jezusa, że męka i śmierć nie są ostatecznością, że ostatnim słowem jest Zmartwychwstanie?

Piotr i Jan weszli do grobu. Co ujrzeli? Nie wiemy. Wiemy jednak, że to, co zobaczyli sprawiło, że wyszli z grobu z wiarą w sercu. Dotąd nie rozumieli Pisma, które mówi, że Jezus ma powstać z martwych.

Nie da się zrozumieć Pisma i przyjąć Boże obietnice, jeśli człowiek jest skoncentrowany na sobie, na tym, co przyziemne i rozpatruje słowo w kontekście życia doczesnego. Odniesieniem każdego słowa w Piśmie jest Chrystus Ukrzyżowany, ale ZMARTWYCHWSTAŁY. Tylko przez Niego możemy zrozumieć Pisma, ich obietnice i żyć w   r e a l n y m  świecie, którego Panem jest Jezus Chrystus.

s. Bogusława

Ewangelia św. Jana 2, 13-25

Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus przybył do Jerozolimy. W świątyni zastał siedzących za stołami bankierów oraz tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie. Wówczas, sporządziwszy sobie bicz ze sznurów, powypędzał wszystkich ze świątyni, także baranki i woły, porozrzucał monety bankierów, a stoły powywracał. Do tych zaś, którzy sprzedawali gołębie, rzekł: «Zabierzcie to stąd i z domu mego Ojca nie róbcie targowiska!» Uczniowie Jego przypomnieli sobie, że napisano: «Gorliwość o dom Twój pochłonie Mnie».
W odpowiedzi zaś na to Żydzi rzekli do Niego: «Jakim znakiem wykażesz się wobec nas, skoro takie rzeczy czynisz?» Jezus dał im taką odpowiedź: «Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzy dni wzniosę ją na nowo».
Powiedzieli do Niego Żydzi: «Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu trzech dni?»
On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus.
Kiedy zaś przebywał w Jerozolimie w czasie Paschy, w dniu świątecznym, wielu uwierzyło w Jego imię, widząc znaki, które czynił. Jezus natomiast nie zawierzał im samego siebie, bo wszystkich znał i nie potrzebował niczyjego świadectwa o człowieku. Sam bowiem wiedział, co jest w człowieku.

Dwie myśli z dzisiejszej Ewangelii.

1. Jaki bałagan noszę w sobie? Co Jezus chce wyrzucić, wypędzić z mojej świątyni – z mojego wnętrza, by było ono miejscem przebywania Chwały Pana, Jego Ducha, Jego mieszkaniem?
2. Jakże często moje myślenie i widzenie rzeczywistości idzie innymi torami niż myślenie i widzenie Boga… Wielki Post to dobry czas, by spojrzeć na siebie, na mój mały i wielki świat INACZEJ – oczyma Jezusa – z pozycji Krzyża, Cierpienia i Zmartwychwstania. Wiele może się wówczas zmienić. Nawet WSZYSTKO. Spróbuj. Warto.

s. Zofia

Komentarz do Ewangelii wg św. Marka 1, 40-45

Pewnego dnia przyszedł do Jezusa trędowaty i upadłszy na kolana, prosił Go: «Jeśli zechcesz, możesz mnie oczyścić ». A Jezus, zdjęty litością, wyciągnął rękę, dotknął go i rzekł do niego: «Chcę, bądź oczyszczony». Zaraz trąd go opuścił, i został oczyszczony.
Jezus surowo mu przykazał i zaraz go odprawił, mówiąc mu: «Bacz, abyś nikomu nic nie mówił, ale idź, pokaż się kapłanowi i złóż za swe oczyszczenie ofiarę, którą przepisał Mojżesz, na świadectwo dla nich».
Lecz on po wyjściu zaczął wiele opowiadać i rozgłaszać to, co zaszło, tak że Jezus nie mógł już jawnie wejść do miasta, lecz przebywał w miejscach pustynnych. A ludzie zewsząd schodzili się do Niego.

Trąd był i jest chorobą wykluczającą z życia społecznego, z relacji, więzi rodzinnych, bliskości drugiego – zdrowego człowieka.  Wymusza na chorym swoistego rodzaju samotność i opuszczenie.

Takim trądem jest również brak miłości drugiego człowieka. To on oddziela mnie od innych. Wyklucza ze wspólnoty, izoluje i wiedzie drogą wewnętrznej samotności.

Ten trąd rani jeszcze głębiej. Potrafi zarazić nienawiścią, pychą, pogardą, zawiścią, zazdrością i złorzeczeniem… Działa powoli, po cichu. Ale bardzo skutecznie. Kawałek po kawałku, centymetr po centymetrze atakuje serce i umysł, by w końcu zawładnąć moim wnętrzem…

A Jezus? On CHCE mnie uzdrawiać. Chce wprowadzać do wspólnoty – do relacji – do więzi. Chce mnie dotykać i oczyszczać. Bo jedyną drogą do Królestwa jest WIEŻ i RELACJA – z Bogiem i Drugim człowiekiem.

s. Zofia

 

              Komentarz do Liturgii Słowa na II Niedzielę Zwykłą

Jezu, wołasz mnie dzisiaj po imieniu. Ty nie tylko znasz moje imię, tak jak Samuela śpiącego w przybytku Pańskim, ale nadajesz mi imię powołując, określając kim naprawdę jestem w Twoich oczach.

Daj mi usłyszeć Twoje wołanie w nocy zgiełku i pokus, mojego grzechu, w mroku Twojego ukrywania się, mojego błądzenia, szukania. Szukam Baranka Bożego, który zgładzi mój grzech, pozwoli przebywać w swojej obecności, oczyści, odnowi, uświęci i zachwyci sobą. Daj mi rozpoznawać Ciebie i iść za Tobą każdego dnia, w każdej chwili. Pomagaj trwać przy Tobie, nasycić się Tobą, bym mogła przyprowadzić do Ciebie moich braci i moje siostry.

s. Maagdalena